چکیده
قرآن همواره در علم فقه مرجعیت اصلی داشته و یکی از مهمترین منابع آن به شمار میرود؛ اما گاهی اوقات بهکارگیری آن با نقصها و آسیبهایی همراه بوده است. در این اثر، تلاش شده تا برخی از مهمترین آسیبها در مرجعیت قرآن در اجتهاد به صورت فشرده بررسی شوند که عبارتاند از عدم استفاده از قرآن در احراز صدور روایت، عدم احاطۀ کامل به آیات قرآن، عدم استفاده از قرآن در احراز جهت صدور روایت، عدم استقصای کامل علتهای احکام، عدم نسبتسنجی میان عناوین مذکور در روایات و عناوین ذکر شده در آیات، عدم استفادۀ کامل از صفات شارع، عدم بهرهبرداری کامل از مبانی انسانشناختی، عدم توجه به امور اعتقادی و اخلاقی، عدم تفکیک قضیۀ خارجیه و قضیۀ حقیقیه، عدم توجه به ارائۀ احکام در قالب مفاهیم کلی، عدم فهم روایات در پرتو آیات، عدول از ظاهر قرآن با ادلهای غیر مبین و… .
کلیدواژهها
آسیب شناسی، بهره گیری، قرآن ، مراحل اجتهاد
