پرسش:
چرا شرابخواری در ابتدای اسلام حرام نبود؟
پاسخ:
مگر ما مسلمانان اکنون و پس از چهارده قرن، در ابتدای اسلام قرار داریم که با آن دوران کوتاه در صدر اسلام قیاس می‌کنند؟!
بله، اگر چه پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله برای جهانیان مبعوث شدند، اما در محیط خود و مخاطبان اولیه، با قوم عربِ جاهل، کافر، مشرک، بت‌پرست و فاسدی طرف بودند که بیش از ایرانی‌ها و هر قوم و ملیت دیگری، به شرابخواری عادت داشتند.
بنابراین، ابتدا آنها را توحید و خداپرستی و کنار گذاشتن بت‌پرستی دعوت نمودند و احکام خاصی را برایشان بیان ننمودند؛ چرا که عقاید و گرایشات اصل است و احکام فرع.
پس از مدتی، یک عده اسلام آوردند نه ایمان. آنها همچنان شراب می‌نوشیدند و “لا إله الاّ الله” نیز می‌گفتند و پس از ابلاغ حکم نماز، مست به نماز می‌آمدند؛ لذا دستور آمد: حال که ایمان آوردید، مست و در حال جنابت و نجس، به نماز که مناجات با ربّ العالمین می‌باشد نایستید؛ و البته این دستور، هنوز هم پابرجاست.
«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَقْرَبُوا الصَّلَاةَ وَأَنْتُمْ سُكَارَى حَتَّى تَعْلَمُوا مَا تَقُولُونَ وَلَا جُنُبًا إِلَّا عَابِرِي سَبِيلٍ حَتَّى تَغْتَسِلُوا وَإِنْ كُنْتُمْ مَرْضَى أَوْ عَلَى سَفَرٍ أَوْ جَاءَ أَحَدٌ مِنْكُمْ مِنَ الْغَائِطِ أَوْ لَامَسْتُمُ النِّسَاءَ فَلَمْ تَجِدُوا مَاءً فَتَيَمَّمُوا صَعِيدًا طَيِّبًا فَامْسَحُوا بِوُجُوهِكُمْ وَأَيْدِيكُمْ إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَفُوًّا غَفُورًا» (النساء، 43)
– اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! در حال مستى به نماز نزديك نشويد، تا بدانيد چه مى‌گوييد! و همچنين هنگامى كه جنب هستيد مگر اينكه مسافر باشيد تا غسل كنيد و اگر بيماريد، يا مسافر، و يا «قضاى حاجت» كرده‌ايد، و يا با زنان آميزش جنسى داشته ايد، و در اين حال، آب (براى وضو يا غسل) نيافتيد، با خاك پاكى تيمّم كنيد! (به اين طريق كه) صورتها و دستهايتان را با آن مسح نماييد خداوند، بخشنده و آمرزنده است.
پس از مدتی (شاید حدود 5 سال) که اذهان عمومی فرهنگ منحط بت‌پرستی را کنار گذاشتند و به توحید، معاد و اسلام گرویدند، و به نماز و مناجات و استغفار و توبه روی آوردند، حرمت شرابخواری به طور کلی اعلام شد و در اخبار آمده که مسلمانان خمره‌ها و کوزه‌های شراب خود را به کوچه‌ها ریختند، چنان که بوی تعفن شراب، تا مدت‌ها در فضا بود و همه را آزار می‌داد.
بی‌تردید، هر قانون و حکمی، ضمانت اجرایی تنبیهی برای متخلفین نیز می‌خواهد، وگرنه هیچ قانونی اجرایی نمی‌شود. لذا پس از مدت کوتاهی، بر شرابخوار حدّ نیز جاری می‌نمودند تا فرهنگ منحط، عادت زشت و اخلاق رذیله و پیامده‌های ویران کنندۀ شرابخواری، از جامعه مسلمین رخت بربندد.
- -حال چرا ما جامعه مسلمانان امروز را با اوایل بعثت قیاس نماییم، و با اواسط و اواخرش قیاس ننماییم؟!
خداوند متعال، در آیات بعدی، نه تنها گناه کبیره بودن شرابخواری را بیان نمود، بلکه متذکر شد که این کار پلید، از شیطان است تا شما را از خدا غافل نموده و میان شما دشمنی ایجاد کند:
«إِنَّمَا يُرِيدُ الشَّيْطَانُ أَنْ يُوقِعَ بَيْنَكُمُ الْعَدَاوَةَ وَالْبَغْضَاءَ فِي الْخَمْرِ وَالْمَيْسِرِ وَيَصُدَّكُمْ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَعَنِ الصَّلَاةِ فَهَلْ أَنْتُمْ مُنْتَهُونَ» (المائدة، 91)
– شيطان مى خواهد به وسيلۀ شراب و قمار، در ميان شما عداوت و كينه ايجاد كند، و شما را از ياد خدا و از نماز بازدارد آيا (با اين همه زيان و فساد، و با اين نهى اكيد،) خوددارى خواهيد كرد؟!
نکات:
کسانی که می‌خواهند شرابخواری را توجیه کرده و اشاعه دهند، نه توجهی به اول و آخر اسلام و احکامش دارند و نه نگران چند جرعه شرابخواری این و آن می‌باشند، بلکه شرابخواری به غیر از ضرر شخصی و زیان اخروی، اهداف کلان شیاطین را علیه مسلمانان محقق می‌نماید و یا دست‌کم زمینه‌هایش را مساعد می‌سازد و به سرعت جامعه را فرو ریخته و به تسلیم و استعمار درمی آورد.
- -شرابخوری، بار فرهنگی بسیار منحطی دارد؛ پس اگر شرابخواری در میان ملتی زیاد شود، فرهنگ آن جامعه منحط خواهد شد [مانند امریکا، اروپا، روسیه، چین و …].
- -شرابخوری، بار اقتصادی بسیار کلانی دارد، چرا که مستلزم شراب‌سازی است، از کشت گندم، جو، انگور، سیب و … برای شراب‌سازی گرفته تا کارخانجات بزرگ تولید شراب، تا صادرات، تا توزیع و فروش به مصرف کنندگان!
امروزه اروپا نگران است که چرا صادرات نوشیدنی‌های الکلی‌اش در سال 2020، حدود 19 درصد نسبت به سال پیش کاهش یافته و به رقم حدود 8 میلیارد دلار رسیده است!
بنابراین، اگر فقط یک درصد از مسلمانان جهان، به شرابخواری آلوده شوند، روزانه حدود 15 میلیون نفر مصرف کننده، به بازار آنها افزوده می‌شود؛ پس جار و جنجال به راه می‌اندازند که اسلام از ابتدا حرام نکرده است!
- -شرابخوری، بار سیاسی بسیار خطرناکی به نفع نظام سلطه دارد؛ چرا که سبب ایجاد و تشدید اختلافات و دشمنی بین مردم می‌گردد؛ لذا نه تنها ملت‌ها تجزیه می‌شوند، بلکه به جای رویارویی با دشمنان خود در صفی واحد، به جان هم می‌افتند و فرصت و زمینه را برای سلطۀ سریع‌تر، راحت‌تر و ارزان‌تر دشمنان فراهم می‌سازند.
