مقالات

تاکید بر نقش ساختار سیاسی در مواجه با گروه های اجتماعی و مذهبی از آن جهت است که در دوره سلجوقی نهاد سیاسی در عمل

بعد از یک دوره بی مهری نسبت به شیعیان در طول حکومت سه پادشاه اول سلجوقی(طغرل بیک ،آلب ارسلان و ملکشاه) بویژه از اواسط قدرت

جامع التواریح حسنی  به عنوان یک اثر تاریخ نگاری عمومی متعلق به عصر تیموری، با این که در دوره ای متأخر نوشته شده، درخصوص تاریخ

با سقوط دولت آل بویه (حک ۳۳۴-۴۴۷ق) و با به قدرت رسیدن سلجوقیان (حک۴۲۹-۵۹۰ق)، خلیفة بغداد، طغرل سلجوقی (م۴۵۵ق) خطبه خواند. با آغاز حکومت طغرل،

در دوره سلجوقیان نهاد وزارت به عنوان یک عنصر ثبات بر نیروهای مختلف وپراکنده که به صورت داخلی و خارجی در کار بودند نظارت می

دولت سلجوقیان (۴۲۷-۵۹۰ ه.ق) در ایران با مقطعی از امارت دیرپای اشراف (۳۵۸ – ۱۳۴۳ ه.ق) در حجاز هم‌عصر بود. با وجود وجاهت سیاسی و

اشراف حسنی به امیران مکه مکرمه از نسل امام حسن مجتبی علیه‌السّلام از نیمه دوم قرن چهارم ق، تا تسلط آل سعود گفته می‌شود. ۱

شُرَفا، علویانى بودند که در سرزمین‏هاى اسلامى همواره مورد احترام مردم بوده و موفق به تشکیل دول مهمى در جهان اسلام شدند. شرفا به شاخه‏هاى