استفاده از چرم از زمان انسان های نخستین رواج داشته است. انسان اولیه، به این نتیجه رسید که برای محافظت از پاهای خود در مقابل سنگ و خار و خاشاک، تکه پوستی سخت به دور آن پیچید و یا هنگامی که پی برد می شود آب را در مشک نگهداری کند، توانست از تعداد دفعات لازم برای رفتن به رودخانه و چشمه بکاهد؛ سپس به مرور زمان، دانش استفاده از چرم فزونی یافت و قبایل اولیه از چرم، چادر، بستر، زیرانداز، زره، افسار و کفش می ساختند.
این دفتر از مجموعه «فقه و زندگی» به احکام کیف و کفش و چرم اختصاص یافته است.
