قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص حُسَيْنٌ مِنِّي وَ أَنَا مِنْ حُسَيْنٍ أَحَبَ اللَّهُ مَنْ أَحَبَ حُسَيْناً حُسَيْنٌ سِبْطٌ مِنَ الْأَسْبَاطِ (كامل الزيارات؛ ص52)
هر کاری یک آمادگی لازم دارد، مثلا خدای متعال برای ماه مبارک رمضان دو ماه رجب و شعبان را به عنوان مقدمه قرار داده است، برای زیارت رفتن، غسل کردن، لباس نو پوشیدن و … لازم است شما اگر بخواهی یک مسافرت یا یک مهمانی بروی نیازمند یک سری مقدمات هستی تا با انجام آنها آمادگی برای این سفر یا مهمانی پیدا کنی می خواهی ورزش کنی باید آمادگی بدنی و نرمش کرده باشی و الا یک دفعه نمی آیی وارد میدان ورزشی سنگین بشی.
اگر قرار باشد در یک مهمانی شرکت کنیم، طبیعتاً شب زودتر به خانه می رویم، لباس مناسب می پوشیم، خود را خوشبو می کنیم و… هر چقدر مهمانی مهم تر و میزبان مهم تر و عزیزتر باشد، آمادگی ما بیشتر و حساسیت ما نیز بیشتر خواهد بود.
محرم نیز از این قاعده مستثنی نیست بلکه نیاز به مقدمه دارد و ما باید مقدمات این مجلس مهم را فراهم کنیم تا آمادگی لازم را برای بهره مندی از این ایام به دست بیاوریم.
در نظر داشته باشیم که فرصت ها مثل ابر بهار می گذرد وَ الْفُرْصَةُ تَمُرُّ مَرَّ السَّحَابِ فَانْتَهِزُوا فُرَصَ الْخَيْر (نهج البلاغة (للصبحي صالح)؛ ص471) چه قدر افرادی بودند که دوست داشتند امسال در این مراسمات باشند، ولی عمرشان کفاف نداد بلکه آنها زیر خروارها خاک خوابیده اند و الآن آروز می کنند که ای کاش یک روزی دیگر زنده شوند و یک یا حسین دیگر بگویند، قَالَ ع إِضَاعَةُ الْفُرْصَةِ غُصَّة (نهج البلاغة (للصبحي صالح)؛ ص489)
حال چگونه آمادگی برای محرم بگیریم؟
پاسخ این سؤال را در زیارت نامه امام حسین (علیه السلام) می خوانیم، در این زیارت نامه با پنج عضو بدن اعلام آمادگی می کنیم.
ثُمَّ امْشِ قَلِيلًا وَ قُلِ اللَّهُ أَكْبَرُ سَبْعَ مَرَّاتٍ وَ هَلِّلْهُ سَبْعاً وَ احْمَدْهُ سَبْعاً وَ سَبِّحْهُ سَبْعاً وَ قُلْ لَبَّيْكَ دَاعِيَ اللَّهِ لَبَّيْكَ سَبْعاً وَ قُلْ- إِنْ كَانَ لَمْ يُجِبْكَ بَدَنِي عِنْدَ اسْتِغَاثَتِكَ وَ لِسَانِي عِنْدَ اسْتِنْصَارِكَ (بین من و شما سالها فاصله است، من نبودم یاریت کنم و جواب استغاثه شما را بدهم) – فَقَدْ أَجَابَكَ قَلْبِي وَ سَمْعِي وَ بَصَرِي وَ رَأْيِي وَ هَوَايَ عَلَى التَّسْلِيمِ لِخَلَفِ النَّبِيِّ الْمُرْسَل (كامل الزيارات؛ ص230)
آمادگی قلبی
محرم یک دانشگاه است و معارف مهمی را به انسانها منتقل می کند، منتها باید قلب را آماده کرد و الا در شوره زار هر چیز زیبائی را بکاری چیزی در آن نمی روید، هر چه تلاش کنی و بهترین امکانات را فراهم کنی، بازهم چون مکان آماده نیست، چیز خوبی نخواهد رویید،
باران که در لطافت طبعش خلاف نیست * در باغ لاله روید و در شوره زار خس
ما باید قلبمان را به مثابه باغ درست کنیم تا هنگام که باران پر فیض محرم سرازیر می شود در قلب ما اثر کرده و لاله ایمان و تقوی بروید اما اگر قلب ما شورهزاری از آلودگیها باشد، در این قلب اثری جز خاشاک و خس نخواهد رویید.
سخن امام حسین (علیه السلام) در کربلا در قلب آماده افرادی مثل زهیر عثمانی مسلک و وهب یهودی مسلک اثر می کند اما همین سخنان از زبان همین امام در قلب سیاه عمر سعد و شمر بن ذی الجوشن که ادعای اسلام هم دارند اثر نمی کند، بلکه آن ها را به هلاکت می رساند، قرآن نیز همینطور است: وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنينَ وَ لا يَزيدُ الظَّالِمينَ إِلاَّ خَساراً (اسراء، 82) پس باید قلب را آماده کرد و از قلب خود چیزهای آلوده را و آ لوده کننده را پاک کرد و به جای آن چیزهای خوب قرار داد.
یک کشاورز می خواهد در زمین چیزی را بکارد اول آن زمین را شخم می زند و آماده می کند بعد تخم می کارد و دانه می پاشد، و اگر قبل از آمادگی دانه بپاشد، معلوم است که زراعت او بی ثمر خواهد شد و هیچ عاقلی چنین نمی کند.
نقاش‌ها را دیده‌اید وقتی می‌خواهند یک رنگ زیبای متالیک به یک ماشین بپاشند، زیرش را آماده می‌کنند، زیرسازی می‌کنند، ما هم باید دلهایمان را زیر سازی و بتونه‌کاری کنیم تا حسین(ع) نقش زیبایی به دلهایمان بزند، تامحرم رنگ خوبی به ما بدهد.
صبغه الله، خدا خودش نقاش است، می‌گوید من همه را رنگ می‌‌کنم منتها شما باید دل‌هایتان را آماده کنید، اگر دیوارها بتونه شده باشد آنوقت با یک رنگ مختصر یا حتی با پاشیدن گرد رنگ، به خوبی رنگ می‌شود. اگر زیر ساختش خوب نباشد و به خوبی زیرسازی نشده باشد با سه دور رنگ کردن هم دست آخر فرو می‌ریزد.
ما هم باید دیوارهای قلب مان را بتونه کاری کنیم تا رنگهای که در این ایام به قلب ما پاشیده می شود، به قلب مان رنگ الهی بدهد، لذا دیدید بعضی ها تا اسم امام حسین می آید، قلبشان می شکند و شروع به گریه می کنند و برخی دیگر اگر امام حسین را جلوش سر ببری حتی یک قطره اشک هم از چشم آنها سرازیر نمی شود؛ چون اینها بر اثر گناه دچار قساوت قلب شده اند.
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مِنْ عَلَامَاتِ الشَّقَاءِ جُمُودُ الْعَيْنِ وَ قَسْوَةُ الْقَلْبِ وَ شِدَّةُ الْحِرْصِ فِي طَلَبِ الدُّنْيَا وَ الْإِصْرَارُ عَلَى الذَّنْبِ (الكافي (ط -الإسلامية)؛ ج2؛ ص290)
قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص أَرْبَعٌ يُمِتْنَ الْقَلْبَ الذَّنْبُ عَلَى الذَّنْبِ (اصرار بر گناه) وَ كَثْرَةُ مُنَاقَشَةِ النِّسَاءِ يَعْنِي مُحَادَثَتَهُنَّ وَ مُمَارَاةُ الْأَحْمَقِ تَقُولُ وَ يَقُولُ وَ لَا يَرْجِعُ إِلَى خَيْرٍ أَبَداً وَ مُجَالَسَةُ الْمَوْتَى فَقِيلَ لَهُ يَا رَسُولَ اللَّهِ ص وَ مَا الْمَوْتَى قَالَ كُلُّ غَنِيٍّ مُتْرَفٍ (الخصال؛ ج1؛ ص228) چهار چیز است که دل را می‌میرانند۱- گناه روی گناه ۲- بگو مگوی زیادی با زنان نامحرم ۳- بگو مگو با احمق که تو می‌گی و او می‌گوید (در حالی‌که )بازگشت (سخنانتان) به خیر نیست و ۴- همنشینی با مردگان. عرضه داشتند یا رسول الله مردگان کیانند؟ حضرت فرمودند: انسان متمول بی دین و بی‌تقواست.
آمادگی از نظر گوش
گوشی که می خواهد صدای استغاثه و روضه حسین را بشنود، باید پاک شده باشد، و الا نمی تواند غصه های ابی عبد الله و درسهای آن حضرت را بشنود، در کربلا خیلی ها بودند اما صدای مظلومیت آن حضرت را نشنیدند، چنانکه امروز هم خیلی ها هستند که هنوز صدای مظلومیت آن حضرت را نشنیده اند و نمی خواهند بشنوند.
در کربلا هنگامی که امام حسین (علیه السلام) استغاثه کردند، تنها دو نفر پاسخ آن حضرت را دادند، اما دیگران صدای آن حضرت را با اینکه به ظاهر می شنیدند، اما گوش نمی دادند و در آنها اثری نداشت.
وقتی حضرت زینب در برابر لشکر ایستاد و از عمر سعد که ادعای اسلام می کند، فرمود: آیا داری نگاه می کنی در حالی که ابی عبد الله را دارند می کشند، آن بی دین اشکش جاری شد اما صورتش را برگرداند، حتی حیوانات صدای ناله بی بی را شنیدند و اشک ریختند اما این انسان نماهای بدتر از حیوانات، این صدا را نشنیدند.
گوش ما نباید غیبت، دروغ، تهمت، فحش و … بشنود
مستمع الغيبة كقائلها (غرر الحكم و درر الكلم؛ ص704)
کسی که با گوش خود موسیقی حرام گوش می دهد نمی تواند، مصائب آن حضرت را درک کند و توفیق گریه بر آن حضرت را پیدا کند، کسی گوشش به لذتهای حرام عادت کرده است، از لذتهای حلال لذت نمی برد.
آمادگی از نظر چشم
قَالَ النَّبِيُّ ص النَّظَرُ سَهْمٌ مَسْمُومٌ مِنْ سِهَامِ إِبْلِيسَ فَمَنْ تَرَكَهَا خَوْفاً مِنَ اللَّهِ أَعْطَاهُ اللَّهُ إِيمَاناً يَجِدُ حَلَاوَتَهُ فِي قَلْبِه (بحار الأنوار (ط -بيروت)؛ ج101؛ ص38) یعنی اگر نگاهت را کنترل نکنی، طعم ایمان و طعم روضه حضرت سید الشهدا (علیه السلام) را درک نمی کنی.
البته گناه چشم منحصر به نگاه به نامحرم نیست، نگاه بد به پدر و مادر، نگاه تحقیرآمیز به دیگران، نگاه به کتابهای و مقالات شهوت زا نگاه به نوشته های که انسان را به گمراهی می کشاند.
آمادگی از نظر رأی
رأی من باید همان رأی امام باشد
آمادگی از نظر خواسته ها
امام چه خواسته های داشت، ما باید خواسته های خود را با آن خواسته های آن حضرت تطبیق کنیم، به طور خلاصه آن حضرت از من و شما توقع بندگی خدای متعال را دارد.
ببنید آن حضرت درسختترین حالت جنگ، نمازش را با جماعت خواند، و خواسته آن حضرت از ما نیز همین است و ما چقدر نسبت به این مهم، ارزش قائل هستیم.
ارزش عزاداری
عَنِ الرَّيَّانِ بْنِ شَبِيبٍ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى الرِّضَا ع فِي أَوَّلِ يَوْمٍ مِنَ الْمُحَرَّمِ فَقَالَ يَا ابْنَ شَبِيبٍ أَ صَائِمٌ أَنْتَ قُلْتُ لَا فَقَالَ إِنَّ هَذَا الْيَوْمَ هُوَ الْيَوْمُ الَّذِي دَعَا فِيهِ زَكَرِيَّا ع رَبَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فَقَالَ رَبِّ هَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ ذُرِّيَّةً طَيِّبَةً إِنَّكَ سَمِيعُ الدُّعاءِ «آل عمران، 38» فَاسْتَجَابَ اللَّهُ لَهُ وَ أَمَرَ الْمَلَائِكَةَ فَنَادَتْ زَكَرِيَّا وَ هُوَ قائِمٌ يُصَلِّي فِي الْمِحْرابِ أَنَّ اللَّهَ يُبَشِّرُكَ بِيَحْيى فَمَنْ صَامَ هَذَا الْيَوْمَ ثُمَّ دَعَا اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ اسْتَجَابَ اللَّهُ لَهُ كَمَا اسْتَجَابَ اللَّهُ لِزَكَرِيَّا ثُمَّ قَالَ يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنَّ الْمُحَرَّمَ هُوَ الشَّهْرُ الَّذِي كَانَ أَهْلُ الْجَاهِلِيَّةِ يُحَرِّمُونَ فِيهِ الظُّلْمَ وَ الْقِتَالَ لِحُرْمَتِهِ فَمَا عَرَفَتْ هَذِهِ الْأُمَّةُ حُرْمَةَ شَهْرِهَا وَ لَا حُرْمَةَ نَبِيِّهَا لَقَدْ قَتَلُوا فِي هَذَا الشَّهْرِ ذُرِّيَّتَهُ وَ سَبَوْا نِسَاءَهُ وَ انْتَهَبُوا ثَقَلَهُ فَلَا غَفَرَ اللَّهُ لَهُمْ ذَلِكَ أَبَداً يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ كُنْتَ بَاكِياً لِشَيْءٍ فَابْكِ لِلْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ ع فَإِنَّهُ ذُبِحَ كَمَا يُذْبَحُ الْكَبْشُ وَ قُتِلَ مَعَهُ مِنْ أَهْلِ بَيْتِهِ ثَمَانِيَةَ عَشَرَ رَجُلًا مَا لَهُمْ فِي الْأَرْضِ شَبِيهُونَ وَ لَقَدْ بَكَتِ السَّمَاوَاتُ السَّبْعُ وَ الْأَرَضُونَ لِقَتْلِهِ وَ لَقَدْ نَزَلَ إِلَى الْأَرْضِ مِنَ الْمَلَائِكَةِ أَرْبَعَةُ آلَافٍ لِنَصْرِهِ فَلَمْ يُؤْذَنْ لَهُمْ فَهُمْ عِنْدَ قَبْرِهِ شُعْثٌ غُبْرٌ إِلَى أَنْ يَقُومَ الْقَائِمُ ع فَيَكُونُونَ مِنْ أَنْصَارِهِ وَ شِعَارُهُمْ يَا لَثَارَاتِ الْحُسَيْنِ ع يَا ابْنَ شَبِيبٍ لَقَدْ حَدَّثَنِي أَبِي عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَدِّهِ ع أَنَّهُ لَمَّا قُتِلَ جَدِّيَ الْحُسَيْنُ ص أَمْطَرَتِ السَّمَاءُ دَماً وَ تُرَاباً أَحْمَرَ يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ بَكَيْتَ عَلَى الْحُسَيْنِ حَتَّى تَصِيرَ دُمُوعُكَ عَلَى خَدَّيْكَ غَفَرَ اللَّهُ لَكَ كُلَ ذَنْبٍ أَذْنَبْتَهُ صَغِيراً كَانَ أَوْ كَبِيراً قَلِيلًا كَانَ أَوْ كَثِيراً يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ سَرَّكَ أَنْ تَلْقَى اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لَا ذَنْبَ عَلَيْكَ فَزُرِ الْحُسَيْنَ ع يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ سَرَّكَ أَنْ تَسْكُنَ الْغُرَفَ الْمَبْنِيَّةَ فِي الْجَنَّةِ مَعَ النَّبِيِّ ص فَالْعَنْ قَتَلَةَ الْحُسَيْنِ يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ سَرَّكَ أَنْ يَكُونَ لَكَ مِنَ الثَّوَابِ مِثْلَ مَا لِمَنِ اسْتُشْهِدَ مَعَ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ ع فَقُلْ مَتَى ذَكَرْتَهُ يا لَيْتَنِي كُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِيماً يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ سَرَّكَ أَنْ تَكُونَ مَعَنَا فِي الدَّرَجَاتِ الْعُلَى مِنَ الْجِنَانِ فَاحْزَنْ لِحُزْنِنَا وَ افْرَحْ لِفَرَحِنَا وَ عَلَيْكَ بِوَلَايَتِنَا فَلَوْ أَنَّ رَجُلًا أَحَبَّ حَجَراً لَحَشَرَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مَعَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ (عيون أخبار الرضا عليه السلام؛ ج1؛ ص29)
عَنْ مِسْمَعِ بْنِ عَبْدِ الْمَلِكِ كِرْدِينٍ الْبَصْرِيِّ قَالَ: قَالَ لِي أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع يَا مِسْمَعُ أَنْتَ مِنْ أَهْلِ الْعِرَاقِ أَ مَا تَأْتِي قَبْرَ الْحُسَيْنِ ع قُلْتُ لَا أَنَا رَجُلٌ مَشْهُورٌ عِنْدَ أَهْلِ الْبَصْرَةِ وَ عِنْدَنَا مَنْ يَتَّبِعُ هَوَى هَذَا الْخَلِيفَةِ وَ عَدُوُّنَا كَثِيرٌ مِنْ أَهْلِ القَبَائِلِ مِنَ النُّصَّابِ وَ غَيْرِهِمْ وَ لَسْتُ آمَنُهُمْ أَنْ يَرْفَعُوا حَالِي عِنْدَ وُلْدِ سُلَيْمَانَ فَيُمَثِّلُونَ بِي قَالَ لِي أَ فَمَا تَذْكُرُ مَا صُنِعَ بِهِ قُلْتُ نَعَمْ قَالَ فَتَجْزَعُ قُلْتُ إِي وَ اللَّهِ وَ أَسْتَعْبِرُ لِذَلِكَ حَتَّى يَرَى أَهْلِي أَثَرَ ذَلِكَ عَلَيَّ فَأَمْتَنِعُ مِنَ الطَّعَامِ حَتَّى يَسْتَبِينَ ذَلِكَ فِي وَجْهِي قَالَ رَحِمَ اللَّهُ دَمْعَتَكَ- أَمَا إِنَّكَ مِنَ الَّذِينَ يُعَدُّونَ مِنْ أَهْلِ الْجَزَعِ لَنَا وَ الَّذِينَ يَفْرَحُونَ لِفَرَحِنَا وَ يَحْزَنُونَ لِحُزْنِنَا وَ يَخَافُونَ لِخَوْفِنَا وَ يَأْمَنُونَ إِذَا أَمِنَّا أَمَا إِنَّكَ سَتَرَى عِنْدَ مَوْتِكَ حُضُورَ آبَائِي لَكَ- وَ وَصِيَّتَهُمْ مَلَكَ الْمَوْتِ بِكَ وَ مَا يَلْقَوْنَكَ بِهِ مِنَ الْبِشَارَةِ أَفْضَلُ وَ لَمَلَكُ الْمَوْتِ أَرَقُّ عَلَيْكَ وَ أَشَدُّ رَحْمَةً لَكَ مِنَ الْأُمِّ الشَّفِيقَةِ عَلَى وَلَدِهَا قَالَ ثُمَّ اسْتَعْبَرَ وَ اسْتَعْبَرْتُ مَعَه (كامل الزيارات؛ ص101)
اشک بر امام حسین (علیه السلام) باید اشک تحول باشد و انسان را متحول کند.
عن الباقر (علیه السلام) ثُمَّ قَالَ ع مَا مِنْ رَجُلٍ ذَكَرَنَا أَوْ ذُكِرْنَا عِنْدَهُ يَخْرُجُ مِنْ عَيْنَيْهِ مَاءٌ وَ لَوْ مِثْلُ جَنَاحِ الْبَعُوضَةِ إِلَّا بَنَى اللَّهُ لَهُ بَيْتاً فِي الْجَنَّةِ وَ جَعَلَ ذَلِكَ الدَّمْعَ حِجَاباً بَيْنَهُ وَ بَيْنَ النَّار (بحار الأنوار (ط -بيروت)؛ ج36؛ ص39)
عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ ع قَالَ: مَنْ دَمَعَتْ عَيْنَاهُ فِينَا دَمْعَةً لِدَمٍ سُفِكَ لَنَا أَوْ حَقٍّ لَنَا نُقِصْنَاهُ أَوْ عِرْضٍ انْتُهِكَ لَنَا أَوْ لِأَحَدٍ مِنْ شِيعَتِنَا بَوَّأَهُ اللَّهُ تَعَالَى بِهَا فِي الْجَنَّةِ حُقُبا (وسائل الشيعة؛ ج14؛ ص506)
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: تَجْلِسُونَ وَ تُحَدِّثُونَ قُلْتُ نَعَمْ قَالَ تِلْكَ الْمَجَالِسُ أُحِبُّهَا فَأَحْيُوا أَمْرَنَا رَحِمَ اللَّهُ مَنْ أَحْيَا أَمْرَنَا يَا فُضَيْلُ- مَنْ ذَكَرَنَا أَوْ ذُكِرْنَا عِنْدَهُ فَخَرَجَ عَنْ عَيْنَيْهِ مِثْلُ جَنَاحِ الذُّبَابِ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ ذُنُوبَهُ وَ لَوْ كَانَتْ أَكْثَرَ مِنْ زَبَدِ الْبَحْرِ (وسائل الشيعة؛ ج12؛ ص20)
حَکَی صاحِبُ ذَخائِرِ الأفهامِ عَن عَبدِاللهِ بنِ داودَ، عنِ الثِّقَاتِ، عَنِ ابنِ عَبّاسِ، قالَ: … وَ إذا بِجَبْرَئِیلَ الْأَمِینِ هَبَطَ مِنَ الرَّبِّ الْجَلِیلِ، وَ قَالَ: یَا مُحَمَّدُ، الْعَلِیُّ الأعلَی یُقْرِؤُکَ السَّلَامُ، وَ یَخُصُّکَ بِالتَّحِیَّهِ وَ الإکرَامِ، وَ یَقُولُ لَکَ: …، فَوَعِزَّتِی وَ جَلَالِی أَنِّی لَأَخلُقُ لَهَا (فاطمه) شِیعَهً طَاهِرِینَ مُطَهَّرِینَ، یُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ عَلَی عَزَاءِ الْحُسَیْنِ، وَ أَرْوَاحَهُمْ عَلَی زِیَارَتِهِ، وَ یُقِیمُونَ عَزَاءَهُ فِی مَجَالِسِهِمْ، وَ یَسْبِکُونَ الدُّمُوعَ، وَ یُقَلِّلُونَ الهُجُوعَ، لَیْسَ لَهُمْ مِنْ ذَلِکَ رُجُوعٌ، … أَلَا وَ مَنْ أَنْفَقَ دِرْهَماً عَلَی عَزَائِهِ وَ زِیَارَتِهِ تَاجَرَتْ لَهُ الْمَلَائِکَهُ إلَی یَوْمِ الْقِیامَهِ فِیما یُنْفِقُهُ، وَ یُعْطِی بِکُلِّ دِرْهَمٍ سَبْعِینَ حَسَنَهً، وَ بَنَی اللَّهُ لَهُ قَصْراً فِی الْجَنَّهِ.[۱]
ابن عباس نقل می کند: جبرئیل امین از جانب پروردگار جلیل هبوط کرد و گفت: ای محمّد، خدای علیّ اَعلی به تو سلام می رساند و تو را به درود و اِکرام مخصوص می گرداند و به تو می فرماید: به عزّت و جلالم سوگند، برای فاطمه شیعیان پاک و پاک شده ای خلق می کنم، این شیعیان اموالشان را در راه عزای حسین انفاق می کنند و در راه زیارت حسین جان می دهند و عزای وی را در مجالسشان به پا می کنند، خالصانه بر وی اشک می ریزند، خوابشان را کم می کنند و از این شیوه باز نمی گردند … آگاه باشید، هرکس در راه عزا و زیارت حسین بن علی علیه السلام به مقدار درهمی انفاق نماید، ملائکه در آنچه انفاق نموده است تا روز قیامت با او داد و ستد می کنند و به ازای هر درهم هفتاد حسنۀ به وی می دهند و خداوند برای او قصری در بهشت بنا خواهد کرد.
