اين بارگه كه خاك درش مُشكِ اذفر است
بويش چو بوى خُلد برين روح‌پرور است
دار الشّفا و عـقده‌گشا و فرح‌فزاست
باب امان ز محنـت فرداى محشر است
طور حضـور و مطلـع نور و مطاف حور
آرامـگاه دختــر موســى بن جعفر است
خاتون ديــن‌پناه كه برهـان عزّتـــش
هر صبح و شــام، صيحه «الله اكبــر» است
هر كس درى و خانه و راهى گزيده است
چشم اميد لطفى صـافى بر ايــن در است
