حجت الاسلام عابدینی
ابتدا دو حدیث کوتاه را در فضیلت زیارت امام حسین (علیهالسلام) عرض میکنم. امام صادق (علیهالسلام) میفرماید:
«مَنْ أَرَادَ اَللَهُ بِهِ اَلْخَیْرَ قَذَفَ فِی قَلْبِهِ حُبَّ اَلْحُسَیْنِ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ وَ حُبَّ زِیَارَتِه».
خدای سبحان به هر کسی ارادهی خیر کند، در قلب او محبّت امام حسین (علیهالسلام) و محبّت زیارت آن حضرت را میاندازد.
«وَ مَنْ أَرَادَ اَللَهُ بِهِ اَلسُّوءَ قَذَفَ فِی قَلْبِهِ بُغْضَ اَلْحُسَیْنِ وَ بُغْضَ زِیَارَتِه».
اگر خدای سبحان به کسی عنایتی نداشته باشد، محبتی به او نداشته باشد، «قَذَفَ فِی قَلْبِهِ بُغْضَ اَلْحُسَیْن»، نهتنها نسبت به حضرت، بلکه به زیارت حضرت نیز بغض خواهد داشت.
با توجه به اینکه مجالس اهلبیت (علیهمالسلام) گونهای از زیارت آنان است، شرکت در این مجالس نیز از مصادیق همین بحث است. اگر خدای سبحان ارادهی خیر به کسی داشته باشد، محبّت شرکت در مجالس امام حسین (علیهالسلام) را در دل او میاندازد. حواسمان باشد که رسیدن به مجالس امام حسین (علیهالسلام) توفیقی الهی است.
در روایت دیگری، امام عسکری (علیهالسلام) میفرماید:
«مَنْ أَدْمَنَ مَحَبَّتَنَا أَهْلَ اَلْبَیْتِ، فَتَحَ اَللَهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ مِنَ اَلْجَنَّةِ ثَمَانِیَةَ أَبْوَابِهَا وَ أَبَاحَهُ جَمِیعَهَا».
کسی که محبّت ما اهلبیت را در دل خود نگاه دارد، خدای سبحان همهی درهای بهشت را به روی او میگشاید و ورود به همهی آنها را برایش مباح میکند. زیرا اهلبیت (علیهمالسلام) حقیقت بهشت هستند. کسی که محبّت اهلبیت را دارد، همهی درهای بهشت مشتاق او هستند.
«کُلُّ أَبْوَابِ اَلْجِنَانِ تُنَادِیهِ: یَا وَلِیَّ اَللَهِ!»
همهی درهای بهشت به او ندا میکنند: ای ولی خدا! از این در وارد شو! حتی اگر یکی از درها را انتخاب کند، بقیه حسرت میخورند و میگویند: «أَ لَمْ تَخُصَّنِی مِنْ بَیْنِنَا؟» آیا مرا بر دیگران ترجیح نمیدهی؟ این نشاندهندهی عشق درهای بهشت به محبین اهلبیت (علیهمالسلام) است.
—
واکنش به جسارت به قرآن کریم: باید بیشتر به قرآن روی آوریم
با توجه به جسارتهایی که برخی نسبت به قرآن کریم روا داشتهاند، روایتی از امام صادق (علیهالسلام) نقل میکنم:
«إِذَا أَرَادَ أَنْ یَنْتَصِرَ لِأَوْلِیَائِهِ اِنْتَصَرَ لَهُمْ بِشِرَارِ خَلْقِهِ، وَ إِذَا أَرَادَ أَنْ یَنْتَصِرَ لِنَفْسِهِ اِنْتَصَرَ بِأَوْلِیَائِه».
اگر خدا بخواهد اولیای خود را یاری کند، از طریق بدترین مخلوقاتش آنان را یاری میرساند. اما اگر بخواهد خود را یاری کند، از طریق اولیایش این کار را انجام میدهد.
امروز که دشمنان در مقابله با قرآن کریم و محبّت اهلبیت (علیهمالسلام) صفآرایی کردهاند، وظیفهی ما چیست؟ چگونه میتوانیم نصرتدهندهی دین خدا باشیم؟
حضرت آیتالله بهجت (ره) میفرمودند: روایت «إِنِّی تَارِکٌ فِیکُمُ اَلثَّقَلَیْنِ: کِتَابَ اَللَهِ وَ عِتْرَتِی، وَ لَنْ یَفْتَرِقَا حَتَّى یَرِدَا عَلَیَّ اَلْحَوْضَ»، راز شیعه است. وقتی امام (علیهالسلام) میفرماید کتاب خدا و عترت من از هم جدا نمیشوند، به ما میآموزد که در دوران غیبت، باید به سراغ قرآن برویم تا امام را بیابیم.
قرآن کتابی زنده است، نه صرفاً متنی میان دو جلد. همانطور که وحی الهی بر قلب پیامبر (ص) نازل شد و از زبان ایشان به گوش مردم رسید، امروز نیز از طریق اهلبیت (علیهمالسلام) این حیات ادامه دارد. «اللهُ لَا إِلهَ إِلَّا هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ، نَزَّلَ عَلَیْکَ الْکِتابَ بِالْحَقِّ» (آلعمران: ۲-۳).
اگر قرآن در زندگی ما پررنگتر شود و انس ما با آن بیشتر گردد، حربههای دشمنان بیاثر خواهد شد.
—
نگاه قرآنی به شرایط کربلا
در شرایطی مشابه کربلا، باید تکلیف خود را از منظر قرآن مشخص کنیم. در زیارت شهدای کربلا به آیهی ۱۴۶ سورهی آلعمران استشهاد شده است:
«وَ کَأَیِّنْ مِنْ نَبِیٍّ قاتَلَ مَعَهُ رِبِّیُّونَ کَثِیرٌ، فَما وَهَنُوا لِما أَصابَهُمْ فِی سَبِیلِ اللهِ وَ ما ضَعُفُوا وَ مَا اسْتَکانُوا، وَ اللهُ یُحِبُّ الصّابِرِینَ».
این آیه در جنگ احد نازل شد، زمانی که مسلمانان در بحران قرار داشتند. خداوند میفرماید: بسیاری از پیامبران بودند که گروهی از «رِبِّیُّون» با آنان جنگیدند و در راه خدا هرگز سست نشدند، ضعف نورزیدند و تسلیم نگشتند.
«رِبِّیُّون» به کسانی گفته میشود که کاملاً مطیع پروردگارند. اینان در مواجهه با مشکلات سه ویژگی دارند:
۱. «فَما وَهَنُوا»: درونی سست نمیشوند.
۲. «وَ ما ضَعُفُوا»: در صحنهی اجتماعی ضعف نشان نمیدهند.
۳. «وَ مَا اسْتَکانُوا»: هرگز تسلیم نمیشوند.
امام خمینی (ره) مصداق کامل «رِبِّیُّون» بود؛ نه سستی درونی داشت، نه ضعف بیرونی و نه تسلیمشدن.
—
تشکیلدهندههای هستههای مقاومت
راه مقابله با هجمههای دشمن، تشکیل هستههای خداپرستی است. «رِبِّیُّون» کسانی هستند که در صحنه حاضرند و آمادهی جهادند. این حرکت، جمعی است، نه فردی.
در ادامه، قرآن سه درخواست «رِبِّیُّون» از خدا را بیان میکند:
۱. «رَبَّنَا اغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا وَ إِسْرافَنا فِی أَمْرِنا»: ابتدا به نقد خود میپردازند.
۲. «وَ ثَبِّتْ أَقْدامَنا»: سپس ثبات قدم میخواهند.
۳. «وَ انْصُرْنا عَلَى الْقَوْمِ الْکافِرِینَ»: و در نهایت، یاری بر دشمنان را طلب میکنند.
مرحوم علامه طباطبایی (ره) میفرماید: وقتی جمعی با هدف واحد حرکت میکنند، «روح جمعی» شکل میگیرد که نتیجهای فراتر از مجموع افراد دارد. نماز جماعت نمونهی این وحدت است.
—
ذکر مصیبت
عشق را افسانه کردی یا حسین
عقل را دیوانه کردی یا حسین
در ره معبود بیهمتای خویش
همتی مردانه کردی یا حسین
امشب، شب زینب (سلاماللهعلیها) است. شبی که کودکان بیپناه در بیابان پراکنده شدند و خیمهها به آتش کشیده شد. زینب (سلاماللهعلیها) در آن شب تاریک، هم مراقب امام سجاد (علیهالسلام) بود، هم به دنبال کودکان گمشده میگشت و هم دلش در گودال قتلگاه برادرش میسوخت.
صلی الله علیک یا اباعبدالله.
