حضرت ابالفضل العباس (علیه السلام) دارای اوصاف و ویژگی هایی است که در ذیل به آن پرداخته می شود:
ویژگی اول؛ ایمان
رمز پیروزی همه انسانها، خدا باوری و خدا محوری است، اگر انسان به خدا باور داشته باشد، و در همه امور، خدای متعال، محور کارش باشد، توفیقات فراوانی حاصل خواهد شد.
عن المفضل بن عمر، أنه قال: قال الصادق عليه السلام: كان عمنا العباس بن علي نافذ البصيرة صلب الايمان جاهد مع أبي عبد اللّه و أبلى بلاء حسنا، و مضى شهيد (شرح الأخبار في فضائل الأئمة الأطهار عليهم السلام؛ ج3؛ ص191)
السَّلَامُ عَلَيْكَ أَيُّهَا الْعَبْدُ الصَّالِح (كامل الزيارات؛ النص؛ ص257)
دو خصلت مهم
وَ قَالَ ص خَصْلَتَانِ لَيْسَ فَوْقَهُمَا مِنَ الْبِرِّ شَيْءٌ الْإِيمَانُ بِاللَّهِ وَ النَّفْعُ لِعِبَادِ اللَّهِ وَ خَصْلَتَانِ لَيْسَ فَوْقَهُمَا مِنَ الشَّرِّ شَيْءٌ الشِّرْكُ بِاللَّهِ وَ الضَّرُّ لِعِبَادِ اللَّهِ (تحف العقول؛ النص؛ ص35)
لا شرف أعلى من الإيمان (غرر الحكم و درر الكلم؛ ص775) هیچ شرافتی بالاتر از ایمان نیست.
ریشه ایمان
الْإِيمَانُ شَجَرَةٌ أَصْلُهَا الْيَقِينُ وَ فَرْعُهَا الْتُّقَى وَ نُورُهَا الْحَيَاءُ وَ ثَمَرُهَا السَّخَاءُ (عيون الحكم و المواعظ (لليثي)؛ ص22)
ایمان مایه نجات
لا نجاة لمن لا ايمان له (غرر الحکم، ص783) همان ایمان بود که مایه نجات حضرت ابوالفضل العباس (علیه السلام) و سایر شهدای کربلا شد.
معنای ایمان
عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص الْإِيمَانُ مَعْرِفَةٌ بِالْقَلْبِ وَ إِقْرَارٌ بِاللِّسَانِ وَ عَمَلٌ بِالْأَرْكَانِ (الخصال؛ ج1؛ ص178)
اقسام ایمان
ایمان بر دو قسم است، ایمان مستقر و ایمان مستودع
وَ هُوَ الَّذي أَنْشَأَكُمْ مِنْ نَفْسٍ واحِدَةٍ فَمُسْتَقَرٌّ وَ مُسْتَوْدَعٌ قَدْ فَصَّلْنَا الْآياتِ لِقَوْمٍ يَفْقَهُون (انعام، 98)
قال المستقر الإيمان- الذي يثبت في قلب الرجل إلى أن يموت و المستودع هو المسلوب منه الإيمان (تفسير القمي؛ ج1؛ ص212)
عن أبي بصير عن أبي جعفر ع قال قلت: «هُوَ الَّذِي أَنْشَأَكُمْ مِنْ نَفْسٍ واحِدَةٍ فَمُسْتَقَرٌّ وَ مُسْتَوْدَعٌ» قال: ما يقول أهل بلدك الذي أنت فيه قال: قلت: يقولون مستقر في الرحم و مستودع في الصلب- فقال: كذبوا المستقر- ما استقر الإيمان في قلبه فلا ينزع منه أبدا، و المستودع الذي يستودع الإيمان زمانا- ثم يسلبه و قد كان الزبير منهم (تفسير العياشي؛ ج1؛ ص371) زبیر کسی بود که ایمانش عاریه ای بود.
یک وقت یک وسیله ای مال خود شما است، شما خیالت راحت است، هر زمانی اراده کنی می توانی از آن استفاده کنی، کسی نمی تواند جلوی شما را بگیرد و اعتراض کند که چرا از فلان چیز استفاده کردی، اما گاهی یک وسیله ای عاریه است، مال دیگری است، هر زمانی که او اراده کند از شما پس می گیرد، و برای شما شرط و شروط تعیین می کند و … ایمان هم گاهی مستقر است و گاهی مستودع و عاریه ای
ایمان نجاتبخش
ایمانی نجات بخش است که مستقر باشد نه مستودع
إِنَّ الَّذينَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِكَةُ أَلاَّ تَخافُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ أَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتي كُنْتُمْ تُوعَدُون (فصلت، 30)
عَنِ الْفَضْلِ بْنِ يُونُسَ عَنْ أَبِي الْحَسَنِ ع قَالَ قَالَ: أَكْثِرْ مِنْ أَنْ تَقُولَ- اللَّهُمَّ لَا تَجْعَلْنِي مِنَ الْمُعَارِين (الكافي (ط – الإسلامية)؛ ج2؛ ص73)
آن ایمانی که حضرت ابوالفضل (علیه السلام) داشت ایمان ثابت و مستقر بود (صلب الإیمان)؛ لذا توانست نجاتش بدهد.
وَ جَاءَ شِمْرٌ حَتَّى وَقَفَ عَلَى أَصْحَابِ الْحُسَيْنِ ع فَقَالَ أَيْنَ بَنُو أُخْتِنَا فَخَرَجَ إِلَيْهِ الْعَبَّاسُ وَ جَعْفَر وَ عُثْمَانُ بَنُو عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ ع فَقَالُوا مَا تُرِيدُ فَقَالَ أَنْتُمْ يَا بَنِي أُخْتِي آمِنُونَ فَقَالَتْ لَهُ الْفِتْيَةُ لَعَنَكَ اللَّهُ وَ لَعَنَ أَمَانَكَ أَ تُؤْمِنُنَا وَ ابْنُ رَسُولِ اللَّهِ لَا أَمَانَ لَهُ (الإرشاد في معرفة حجج الله على العباد؛ ج2؛ ص89)
اما کسانی که ایمانشان عاریه ای باشد، با کوچکترین چیزی ایمان خود را از دست می دهند، با یک پناهندگی، یا اقامت و پول و … کسانی که گاهی دیگران کشف حجاب می کنند، با تقلید از آنها حجابشان، دینشان و همه چیزشان را از دست می دهند، برای اینکه دیگران از او خوششان بیاید، تمام ایمان خود را از دست می دهند، اینها اصحاب باد هستند، به هر سمتی که باد وزید به همان سمت حرکت می کنند، اما کسانی که ایمانشان قوی باشد هیچ چیزی نمی تواند ایمان آنها را زائل کنند.
عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِيهِ ع قَالَ: … قَالَ الْمُؤْمِنُ أَشَدُّ فِي دِينِهِ مِنَ الْجِبَالِ الرَّاسِيَةِ وَ ذَلِكَ أَنَّ الْجَبَلَ قَدْ يُنْحَتُ مِنْهُ وَ الْمُؤْمِنَ لَا يَقْدِرُ أَحَدٌ عَلَى أَنْ يَنْحِتَ مِنْ دِينِهِ شَيْئاً وَ ذَلِكَ لِضَنِّهِ بِدِينِهِ وَ شُحِّهِ عَلَيْهِ (علل الشرائع؛ ج2؛ ص557 و 558) المؤمن کالجبل الراسخ لاتحرکه العواصف (مضمون احادیث است)
برید یک کاری کنید که ایمانتان مال خودتان بشود، در پست و گوشتتان رسوخ کند، ایمان عاریه به درد نمی خورد، چرا که تنها ایمان مستقر است که نجاتبخش است.
گاهی برخی از مؤمنین از کم بودن تعدادشان، در حراس هستند، و از کمبود آن رنج می برند؛ روایت ذیل پاسخ این دغدغه است.
إِنَّ عَلِيّاً ع خَطَبَ النَّاسَ فَقَالَ: «يَا مَعْشَرَ النَّاسِ أَنَا أَنْفُ الْهُدَى وَ عَيْنَاهُ» وَ أَشَارَ بِيَدِهِ إِلَى وَجْهِهِ «يَا مَعْشَرَ النَّاسِ لَا تَسْتَوْحِشُوا فِي طَرِيقِ الْهُدَى لِقِلَّةِ أَهْلِه (الغارات (ط – القديمة)؛ ج2؛ ص398).
ویژگی دوم؛ ولایت مداری و اطاعت از ولی
مهمترین نکته برای مؤمن، اطاعت و بندگی خدای متعال و اولیاء او است، ایمان زبانی و بدون عمل و بدون پیروی از ولی خدا فائده ندارد، صرف ادعا و لقلقه زبان و ایمان زبانی ارزش ندارد.
در رابطه با حضرت ابالفضل (علیه السلام) چنین آمده است: السَّلَامُ عَلَيْكَ أَيُّهَا الْعَبْدُ الصَّالِح الْمُطِيعُ لِلَّهِ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِأَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ ع (كامل الزيارات؛ النص؛ ص257)
قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُوني يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ وَ يَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحيمٌ (آل عمران، 31)
قَالَ يَاقَوْمِ إِنىِّ لَكمُْ نَذِيرٌ مُّبِين * أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَ اتَّقُوهُ وَ أَطيعُونِ (نوح،2 و 3)
پیروی از خدا و ولی او آنچنان مهم است که هنگام شهادت به رسالت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) اول به بندگی آن حضرت شهادت می دهیم.
إِنَّمَا كاَنَ قَوْلَ الْمُؤْمِنِينَ إِذَا دُعُواْ إِلىَ اللَّهِ وَ رَسُولِهِ لِيَحْكمَُ بَيْنَهُمْ أَن يَقُولُواْ سَمِعْنَا وَ أَطَعْنَا وَ أُوْلَئكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (نور، 51) شنیدن همراه با اطاعت است و الا سودی ندارد، تعبیر کوتاه و دلنشین: شنیدیم و اطاعت کردیم، تنها چنین افرادی رستگار هستند، بنابراین برای رستگاری، علاوه بری گوش دادن و ایمان، التزام عملی به دین اسلام و مکتب اهل بیت (علیهم السلام) لازم است.
افتخار حضرات معصومین (علیهم السلام) به بندگی خدای متعال است، عن امیرالمؤمنین (علیه السلام) … فَقَالَ إِلَهِي كَفَى لِي عِزّاً أَنْ أَكُونَ لَكَ عَبْداً وَ كَفَى بِي فَخْراً أَنْ تَكُونَ لِي رَبّاً أَنْتَ كَمَا أُحِبُّ فَاجْعَلْنِي كَمَا تُحِب (الخصال؛ ج2؛ ص420)
با حلوا حلوا گفتن، دهان شیرین نمی شود
شب نگردد روشن از نام چراغ * نام فروردین نیارد گل بباغ
يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا أَطيعُوا اللَّهَ وَ أَطيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ فَإِنْ تَنازَعْتُمْ في شَيْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَ الرَّسُولِ إِنْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ ذلِكَ خَيْرٌ وَ أَحْسَنُ تَأْويلاً (نساء، 59) اطاعت مطلق و محض و بدون چون و چرا، در این آیه هیچ قیدی ذکر نشده است، اگر ایمان دارید، تبعیت محض داشته باشید، نه اینکه هر جا به سودتان بود، اطاعت کنید، و اگر به ضرر شما بود اطاعت نکنید.
در کربلا حضرت ابوالفضل (علیه السلام) مطیع محض امامش بود، هنگامی آمد و اجازه میدان رفتن گرفت مولایش فرمود: برو برای بچه ها آب بیار، نگفت: الآن وقتش نیست، من باید بروم این ها را به هلاکت برسانم، هنگامی که آب را در مشک ریخت، اصلا به دنبال جنگ نبود؛ چون دستور امام چیزی دیگری بود، صرفا به دنبال این بود که امر مولایش را اطاعت کند و آب برای خیمه برساند، در هیچ جای تاریخ ثبت نشده است که او در مقابل ائمه (علیهم السلام) قد علم کند و خودش را نشان بدهد و عرض اندام کند و بگوید: من هم نظری دارم، من هم پسر امام هستم، و ..؛ لذا در زیارت نامه اش می خوانیم: أَشْهَدُ لَكَ بِالتَّسْلِيمِ وَ التَّصْدِيقِ وَ الْوَفَاءِ وَ النَّصِيحَةِ لِخَلَفِ النَّبِيِّ الْمُرْسَل (كامل الزيارات؛ النص؛ ص256)
باید بدانیم تنها راه نجات پیروی محض از خدای متعال و اولیاء او است.
عن الباقر (علیه السلام) فَقَالَ: يَا جَابِرُ، بَلِّغْ شِيعَتِي عَنِّي السَّلَامَ، وَ أَعْلِمْهُمْ أَنَّهُ لَا قَرَابَةَ بَيْنَنَا وَ بَيْنَ اللَّهِ (عَزَّ وَ جَلَّ)، وَ لَا يُتَقَرَّبُ إِلَيْهِ إِلَّا بِالطَّاعَةِ لَهُ، يَا جَابِرُ، مَنْ أَطَاعَ اللَّهَ وَ أَحَبَّنَا فَهُوَ وَلِيُّنَا، وَ مَنْ عَصَى اللَّهَ لَمْ يَنْفَعْهُ حُبُّنَا (الأمالي (للطوسي)؛ النص؛ ص296)
عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ قَالَ لِي يَا جَابِرُ أَ يَكْتَفِي مَنِ انْتَحَلَ التَّشَيُّعَ أَنْ يَقُولَ بِحُبِّنَا أَهْلَ الْبَيْتِ فَوَ اللَّهِ مَا شِيعَتُنَا إِلَّا مَنِ اتَّقَى اللَّهَ وَ أَطَاعَهُ وَ مَا كَانُوا يُعْرَفُونَ يَا جَابِرُ إِلَّا بِالتَّوَاضُعِ وَ التَّخَشُّعِ وَ الْأَمَانَةِ وَ كَثْرَةِ ذِكْرِ اللَّهِ وَ الصَّوْمِ وَ الصَّلَاةِ وَ الْبِرِّ بِالْوَالِدَيْنِ وَ التَّعَاهُدِ لِلْجِيرَانِ مِنَ الْفُقَرَاءِ وَ أَهْلِ الْمَسْكَنَةِ وَ الْغَارِمِينَ وَ الْأَيْتَامِ وَ صِدْقِ الْحَدِيثِ وَ تِلَاوَةِ الْقُرْآنِ وَ كَفِّ الْأَلْسُنِ عَنِ النَّاسِ إِلَّا مِنْ خَيْرٍ وَ كَانُوا أُمَنَاءَ عَشَائِرِهِمْ فِي الْأَشْيَاء … (الكافي (ط – الإسلامية)؛ ج2؛ ص74)
ویژگی سوم؛ وفا
أَشْهَدُ لَكَ بِالتَّسْلِيمِ وَ التَّصْدِيقِ وَ الْوَفَاءِ وَ النَّصِيحَةِ لِخَلَفِ النَّبِيِّ الْمُرْسَل (كامل الزيارات؛ النص؛ ص256)
یکی از مهمترین ویژگی حضرت عباس (علیه السلام) وفای او به امام زمانش بود، هنگامی که برای آن حضرت و برادرانش، امان نامه آوردند، می توانست امامش را ترک کند؛ با اینکه می توانست، خودش را از مهلکه آن روز نجات دهد، اما با امامش وفادار می ماند و در این مسیر جانش را نثار می کند، ما تا کجا با امام زمان (علیه السلام) وفادار هستیم؟
قَالَ ص لَا إِيمَانَ لِمَنْ لَا أَمَانَةَ لَهُ وَ لَا دِينَ لِمَنْ لَا عَهْدَ لَهُ وَ لَا صَلَاةَ لِمَنْ لَا يُتِمُّ رُكُوعَهَا وَ سُجُودَهَا (جامع الأخبار(للشعيري)؛ ص74)
گاهی ما عهد با خدا داریم، أَ لَمْ أَعْهَدْ إِلَيْكُمْ يا بَني آدَمَ أَنْ لا تَعْبُدُوا الشَّيْطانَ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبينٌ وَ أَنِ اعْبُدُونىِ هَاذَا صِرَاطٌ مُّسْتَقِيمٌ (یس، 60 و 61)
وَ إِذْ أَخَذَ رَبُّكَ مِنْ بَني آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ وَ أَشْهَدَهُمْ عَلى أَنْفُسِهِمْ أَ لَسْتُ بِرَبِّكُمْ قالُوا بَلى شَهِدْنا أَنْ تَقُولُوا يَوْمَ الْقِيامَةِ إِنَّا كُنَّا عَنْ هذا غافِلينَ (اعراف، 172)
گاهی عهد با امام زمان (علیه السلام) داریم، باید به آن عمل کنیم.
گاهی هم عهدی با مردم داریم، باید به آن چه مردم قرار می گذاریم و مردم به ما اطمینان می کنند، وفادار باشیم.
آب ننوشیدن حضرت عباس (علیه السلام) در کنار شط فرات، بهترین نشانه برای وفای آن حضرت نسبت به امامش هست.
فهزم القوم و دخل المشرعة و أراد أن يشرب الماء، فذكر عطش الحسين عليه السلام فصبّ الماء من يده، و لم يشرب، و ملأ القربة و خرج منها قائلا:
يا نفس من بعد الحسين هوني من بعده لا كنت أن تكوني
هذا حسين شارب المنون و تشربين بارد المعين
هيهات ما هذا فعال ديني و لا فعال صادق اليقين
(شرح الأخبار في فضائل الأئمة الأطهار عليهم السلام؛ ج3؛ ص192)
ویژگی چهارم؛ ادب
آن حضرت چقدر با ادب بوده است، هیچ وقت امام حسن و امام حسین (علیهما السلام) را برادر خطاب نکرده است، هر جا بوده است، تعبیر مولای و سیدی، حتی در تاریخ آمده است که هیچگاه بدون اجازه امامش، در کنار امام (علیه السلام) ننشست.
آن حضرت این ادب را از مادرش حضرت ام البنین (علیها السلام) یاد گرفته بود.
قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ع لِوَلَدِهِ الْحَسَنِ يَا بُنَيَّ أَحْرِزْ حَظَّكَ مِنَ الْأَدَبِ وَ فَرِّغْ لَهُ قَلْبَكَ فَإِنَّهُ أَعْظَمُ مِنْ أَنْ يُخَالِطَهُ دَنَسٌ وَ اعْلَمْ أَنَّكَ إِذَا افْتَقَرْتَ عِشْتَ بِهِ وَ إِنْ تَغَرَّبْتَ كَانَ لَكَ كَالصَّاحِبِ الَّذِي لَا وَحْشَةَ مَعَهُ يَا بُنَيَّ الْأَدَبُ لِقَاحُ الْعَقْلِ وَ ذَكَاءُ الْقَلْبِ وَ عُنْوَانُ الْفَضْلِ (إرشاد القلوب إلى الصواب (للديلمي)؛ ج1؛ ص160) پسرم! ادب، بارور شدن عقل و بیداری قلب و سرفصل فضیلت و ارزش است.
من أخّره عدم أدبه لم يقدّمه كثافة حسبه (غرر الحكم و درر الكلم؛ ص600) کسی که ادب ندارد، حسب و نسب آنها برایشان سودی و فائده ای ندارد، نمی تواند به آنها عزت و عظمت بدهد، ادب است که به انسان، عزت و ارزش می دهد.
ویژگی پنجم؛ بصیرت
بصیرت؛ یعنی تشخیص حق از باطل، در طول تاریخ، همیشه حق و باطل در برابر هم قرار گرفته اند، و چه بسا تشخیص آنها مشکل خواهد بود؛ اما از مهمترین ویژگی حضرت عباس (علیه السلام) بصیرت آن حضرت است.
عن المفضل بن عمر، أنه قال: قال الصادق عليه السلام: كان عمنا العباس بن علي نافذ البصيرة … (شرح الأخبار في فضائل الأئمة الأطهار عليهم السلام؛ ج3؛ ص191)
آن حضرت، حق را تشخیص داد و تا آخر هم در کنار حق ایستاد، جانش را فدای حق کرد، لذا تشخیص حق از باطل بسیار مشکل است.
قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ع الْحَقُّ لَا يُعْرَفُ بِالرِّجَالِ اعْرِفِ الْحَقَ تَعْرِفْ أَهْلَهُ (روضة الواعظين و بصيرة المتعظين (ط – القديمة)؛ ج1؛ ص31) برخی گفته اند: این جمله را زمانی آن حضرت فرمودند: که در جنگ جمل شخصی متحیر شده بود که حق با کی است؟ آیا می شود کسانی مثل زبیر، طلحه عایشه به ناحق باشند؟
ليس الأعمى من يعمي بصره إنّما الأعمى من تعمي بصيرته (نهج الفصاحة، ص656)
راه رسیدن به بصیرت
يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا إِنْ تَتَّقُوا اللَّهَ يَجْعَلْ لَكُمْ فُرْقاناً وَ يُكَفِّرْ عَنْكُمْ سَيِّئاتِكُمْ وَ يَغْفِرْ لَكُمْ وَ اللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظيمِ (انفال، 29)
إِنَّ أَوْلِيَاءَ اللَّهِ هُمُ الَّذِينَ نَظَرُوا إِلَى بَاطِنِ الدُّنْيَا إِذَا نَظَرَ النَّاسُ إِلَى ظَاهِرِهَا وَ اشْتَغَلُوا بِآجِلِهَا إِذَا اشْتَغَلَ النَّاسُ بِعَاجِلِهَا (نهج البلاغة (للصبحي صالح)؛ ص552)
عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الْأَنْصَارِيِّ قَالَ لَقَدْ سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ ص يَقُولُ فِي عَلِيٍّ ع خِصَالًا لَوْ كَانَتْ وَاحِدَةٌ مِنْهَا فِي جَمِيعِ النَّاسِ لَاكْتَفَوْا بِهَا فَضْلًا قَوْلُهُ ص مَنْ كُنْتُ مَوْلَاهُ فَعَلِيٌّ مَوْلَاهُ وَ قَوْلُهُ ص عَلِيٌّ مِنِّي كَهَارُونَ مِنْ مُوسَى وَ قَوْلُهُ ص عَلِيٌّ مِنِّي وَ أَنَا مِنْهُ وَ قَوْلُهُ ص عَلِيٌّ مِنِّي كَنَفْسِي طَاعَتُهُ طَاعَتِي وَ مَعْصِيَتُهُ مَعْصِيَتِي وَ قَوْلُهُ ص حَرْبُ عَلِيٍّ حَرْبُ اللَّهِ وَ سِلْمُ عَلِيٍّ سِلْمُ اللَّهِ وَ قَوْلُهُ ص وَلِيُّ عَلِيٍّ وَلِيُّ اللَّهِ وَ عَدُوُّ عَلِيٍّ عَدُوُّ اللَّهِ وَ قَوْلُهُ ص عَلِيٌّ حُجَّةُ اللَّهِ وَ خَلِيفَتُهُ عَلَى عِبَادِهِ وَ قَوْلُهُ ص حُبُّ عَلِيٍّ إِيمَانٌ وَ بُغْضُهُ كُفْرٌ وَ قَوْلُهُ ص حِزْبُ عَلِيٍّ حِزْبُ اللَّهِ وَ حِزْبُ أَعْدَائِهِ حِزْبُ الشَّيْطَانِ وَ قَوْلُهُ ص عَلِيٌ مَعَ الْحَقِ وَ الْحَقُ مَعَهُ لَا يَفْتَرِقَانِ حَتَّى يَرِدَا عَلَيَّ الْحَوْضَ وَ قَوْلُهُ ص عَلِيٌّ قَسِيمُ الْجَنَّةِ وَ النَّارِ وَ قَوْلُهُ ص مَنْ فَارَقَ عَلِيّاً فَقَدْ فَارَقَنِي وَ مَنْ فَارَقَنِي فَقَدْ فَارَقَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ قَوْلُهُ ص شِيعَةُ عَلِيٍّ هُمُ الْفَائِزُونَ يَوْمَ الْقِيَامَة (الخصال؛ ج2؛ ص496)
حضرت ابالفضل (علیه السلام) اهل بصیرت بود و فرمود:
والله ان قطعتموا یمینی* انی احامی ابدا عن دینی
و عن اما صادق یقینی* نجل النبی الطاهر الامینی
ویژگی ششم؛ دفاع از امام زمان
أَشْهَدُ لَقَدْ نَصَحْتَ لِلَّهِ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِأَخِيكَ فَنِعْمَ الْأَخُ الْمُوَاسِي (كتاب المزار- مناسك المزار(للمفيد)؛ النص؛ ص124)
به هر نحوی شد، تا آخرین قطره خون خود از امامش حمایت کرد، بقیه اصحاب نیز همینگونه بودند، تا لحظه شهادت می گفتند: أ وفيت قال نعم أنت أمامي في الجنة (بحار الأنوار (ط – بيروت)؛ ج45؛ ص22)
