صغیر گاه خود مستقلا مرتکب جنایت علیه دیگری می شو د گاه تحت تاثیر اکراه مرتکب جنایت می شود. قوانین جزایی قبلی، جنایت عمد و شبه عمد صغیر را به منزله خطای محض می دانست امام قانون مجاازت اسلامی 1392 با حذف واژه «به منزله» جنایت صغیر را ظاهرا خود خطای محض می داند. از سوی دیگر قانون قبلی و فعلی مجازات اسلامی به تبع نظر بیشتر فقها در مورد صبی غیر ممیزی که اکراه بر قتل شده به قصاص اکراه کننده قائل است. گرچه در مرود صبی ممیز، قتل را به اکراه کننده منتسب ندانسته بلکه به صبی ممیز (اکراه شونده) منتسب دانسته و عاقله او را مسئول پرداخت دیه مقتول می داند. این انیدشه (تفکیک میان اکراه صبی ممیز و غیر ممیز) در اکراه بر سقرت حدی در قانون مجازات اسلامی 1392 هم به نوعی پذیرفته شده است. این مقاله با هدف نقد این دو نکته (خطای محض دانستن جنایت صغیر و تفکیک میان اکراه صغیر غیر ممیز و ممیز) به بررسی فقهی-حقوقی این مسئله می پردازد.
