چکیده
قرآن کریم به عنوان یکی از مقدس‌ترین اسناد جهانی شناخته می‌شود که به تمام انسانیت تاریخ امم، تمدن‌ها، فرهنگ‌ها، شخصیت‌های جمعی و فردی را انتقال داده است. این کتاب با مواجهه با داده‌های تاریخی از آغاز خلقت تا طی دوران‌ها، اهمیت تاریخ شناسی خود را به دست می‌دهد. زیرا شامل پیروی داستانی از داستان‌های پیامبران، پادشاهان، سلاطین و شرایط مردم و جوامعی مانند فرعون، قارون، ذوالقرنین، عاد و ثمود است که ایده وجود و اثبات بر اعجاز آفریننده را تقویت کرده است. به همین دلیل، نص قرآنی به وسیله روایت تاریخی، مفاهیم رشادت، تذکر و احترام را به همراه دارد. علاوه بر این، به تشخیص مکانیزم‌ها و بحث با انکارکنندگان و مخالفان، می‌پردازد. نص قرآنی انسان را از محدودیت‌های مکان و زمان و محدوده محلی آزاد می‌کند و او را به فضاهای مختلفی می‌برد که در آنها بذر تفکر و تأمل و بازتولید معنا کاشته می‌شود. “قطعاً در داستان‌هایشان عبرتی است برای کسانی که عقل دارند؛ این (قرآن) حدیثی از نوعی نیست که افترا شده باشد، بلکه تصدیقی است بر آنچه پیش از این وجود داشته است و تفصیلی بر هرچیز و هدایت و رحمتی برای مردمی که ایمان می‌آورند.” این مطالعه به منظور بحث درباره دروس تاریخ و نمادهای آن در نص قرآنی است، تا برجسته‌ترین هدف‌ها، ویژگی‌ها، الگوها و خروجی‌های این ترکیب نسقی بین روایت و تاریخ را بررسی کند.
کلیدواژه‌ها
نمایش روایی، داستان سرایی، تاریخ، روش شناسی، روایت
