بعثت پیامبر (ص) در روز ۲۷ ماه رجب، پنج سال پس از تجدید بنای کعبه[1]، اتفاق افتاد و پیامبر در این هنگام چهل سال داشتند[2]. آن حضرت طبق رسم خویش چند روزی بود که در غار حرا برای تفکر و عبادت به سر می بردند که جبرئیل بر ایشان نازل شد.
او بازوی پیامبر را گرفته و تکان داد و آن حضرت را به خواندن آیات نخستین سوره علق واداشت[3].
پس از این جریان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم) از کوه پایین آمدند و به خانه ی خود رفتند و ماجرا را برای همسرش حضرت خدیجه بازگو کردند. حضرت خدیجه نیز که در سالهای همسری باپیامبر آثار بزرگی و پیامبری در ایشان را دیده بود، گفت: “به خدا دیر زمانی است کهمن در انتظار چنین روزی به سر برده‌ام و امیدوار بودم که روزی تو رهبر خلق و پیغمبراین مردم شوی.درباره تاریخ بعثت رسولخدا(ص)، روایات و احادیثشیعه و اهل سنت مختلف است.
مشهور میان علماء شیعه آن است که بعثت آنحضرت در بیستوهفتم رجب سال چهلم عام الفیل بوده است، اما مشهور علماء اهل سنت بر این عقیده اند که بعثت پیامبر اسلام در ماه رمضان آن سال روی داده است هر چند در شب و روز آن اختلاف دارند[4]. پاره ای از روایت شیعه نیز بعث حضرت را در ماه رمضان ذکر کرده اند[5]. برخی در ربیع الاول نیز گفته اند.[6]پس از اينكه رسول خدا (ص) به پيامبري مبعوث شد، حضرت علي (ع) از مردان، اولين كسي بود كه به آن حضرت ايمان آورد. تقريباً تمام مورخان و مفسران و محدثان بر اين امر اتفاق دارند.[7]از زنان نیز خدیجه همسر پیامبر اولین زنی بود که اسلام آورد.[8]
پی نوشت:
[1]- طبری محمد بن جریر، تاریخ طبری، ترجمه ابولقاسم پاینده، انتشارات اساطیر، تهران 1382، ج ص 841
[2]- یعقوبی، احمدبن واضح، تاریخ یعقوبی، ترجمه محمد ابراهیم آیتی، انتشارات علمی و فرهنگی، تهران، 1382، ج اول، ص 376.
[3]- تاریخ طبری پیشین، ص 846.- 848.
[4]- تاریخ طبری پیشین، ص 842. و رسولی محلاتی ، زندگانی محمد (ترجمه سیره ابن هشام )، نشر اسلامیه، تهران، ج اول، ص 106.سیرة النبویة ابن کثیر ج 1 ص 393.
[5]- عیون اخبار الرضا علیه السلام ص 361.بحار الانوار ج 18 ص 190.
[6]- علی بی حسین مسعودی، التنبه و الاشراف، ترجمه ابوالقاسم پاینده، انتشارات علمی و فرهنگی، تهران، ص 210. و تاریخ یعقوبی، ج اول، ص 376.
[7]- دمشقي، محمد بن احمد؛ جواهر المطالب في مناقب الامام الجليل علي بن ابيطالب، قم، مجمع احياء الثقافة الاسلامية، چاپ اول، 1415، ج 1، ص 43.. و كوفي، محمدبن سليمان، مناقب الامام اميرالمؤمنين، قم، مجمع احياء الثقافة الاسلامية، چاپ اول، 1412، ج 1، ص 257. و نهج البلاغه، خطبه 192، ترجمه محمد دشتي، قم، مؤسسه تحقيقاتي اميرالمؤمنين، 1381، ص 399.
[8]- تاریخ یعقوبی، ج اول، ص 379. و التنبیه و الاشراف، ص 210.
