حق حیات و ممنوع بودن سلب آن، در اسلام و اسناد بین المللی حقوق بشر پذیرفته شده است. گرچه به دلیل وجود مبانی نظری متفاوت، تفاسیر مختلفی در اینباره دیده می شود. از دیدگاه اسلام، حق حیات، حقی الهی است که به بشر عطا شده و انسان ها به حفظ آن مکلفند. حفظ نفس از مقاصد شریعت است و محروم کردن انسان ها از این موهبت الهی، اگر به نحق صورت پذیرد حرام است با این حال، در مسائلی نظیر جهاد، عملیات استشهادی، ایثار و… به مسلمان اجازه داده شده است حیات مادی خود را در معرض خطر قرار دهند. در این صورت سلب حیات، ارزشمند و با فضیلت قلمداد می شود. این در حالی است که در نگاه اسناد بین المللی عام حقوق بشر، حق حیات حقی بنیادین، مطلق و پایه سایر حقوق تلقی شده و سلب ناشدنی و اعراض ناپذیر است. این این منظر با حیات به عنوان عطای خداوندی نگریسته نمی شود. مطالعه موردی عملیات انتحاری در دو دیدگاه پیش گفته نشان می دهد چون انسان از موهبت حق حیات برخوردار است این نوع عملیات که عموما علیه انسان های بیگناه است، ممنوع تلقی می شود. البته چون عملیات استشهادی و آزدای بخش در ماهیت و محتوا با عملیات انتحاری متفاوت اند از این جهت مستثنا هستند.
گلید واژه ها: حق حیات، حقوق بشر، اسلام، عملیات انحاری، عملیات استشهادی، تروریسم
