چکیده
واژة «صالح‌المؤمنین» در چهارمین آیه از سورة تحریم ﴿… فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ مَوْلَاهُ وَجِبرِْیلُ وَصَالِحُ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْمَلَائِکَةُ بَعْدَ ذَلِکَ ظَهِیرٌ﴾ حاکی از منزلت و جایگاه ویژه‌ای است که خداوند آن را برای بهترین و شایسته‌ترین شخصیّت بعد از پیامبر قرار داده است. روایات شیعی و نیز بسیاری از روایات عامّه، مصداق این شخصیّت را تنها، حضرت علی (ع) دانسته‌اند.
البتّه برخی از مفسّران عامّه به بهانة قرائت یکسان این واژه در دو حالت مفرد و جمع به شکل «صالح المؤمنین» و «صالحوا المؤمنین» بر این اعتقادند که این واژه در اصل، جمع بوده و حرف «واو»پایانی آن در رسم المصحف، حذف گردیده است و به دنبال این دیدگاه، بسیاری از مفسّران شیعه و همچنین مترجمان قرآن، این واژه را به شکل جمع تفسیر و ترجمه کرده‌اند.
این مقاله به اثبات این نکته پرداخته که ترکیب اضافی واژة «صالح‌المؤمنین» در این آیه قطعاً مفرد و تنها دارای یک مصداق متعیّن است.
کلیدواژه‌ها
قرآن حضرت علی (ع) صالح المؤمنین تفسیر سورة تحریم رسم المصحف
