حجت الاسلام والمسلمین عبدالصمد غدیر، پژوهشگر و کارشناس مذهبی در گفتگو با خبرنگار شفقنا افغانستان حضرت امام موسی کاظم(ع) را عابدترين و زاهدترين، فقيه ترين، سخى ترين و كريمترين مردم زمان خود توصیف نمود و گفت: امام کاظم علیه اسلام به جهت كثرت زهد و عبادتش معروف به “العبد الصالح” و به جهت حلم و فرو خوردن خشم و صبر بر مشقات و آلام زمانه مشهور به “كاظم” گرديد.
حجت الاسلام غدیر درباره امامت امام هفتم(ع) گفت: امام موسى كاظم(ع) هنوز كودك بود كه فقهاى مشهور مثل ابو حنيفه از او مسأله مىپرسيدند و كسب علم مىكردند.بعد از شهادت پدر بزرگوارش امام صادق(ع)، در بيست سالگى به امامت رسيد و ۳۵ سال رهبرى و ولايت شيعيان را بر عهده داشت.
این کارشناس مذهبی با اشاره به برخی اختلافات پس از شهادت امام صادق(ع) در مورد مسئله امامت پس از ایشان و تشکیل دو انشعاب اسماعیلیه و فطحیه ، گفت: در زمان حيات امام صادق(ع) كسانى از اصحاب آن حضرت معتقد بودند پس از ايشان اسماعيل امام خواهد شد. اسماعيل در زمان حيات پدر از دنيا رفت ولى كسانى مرگ او را باور نكردند و او را همچنان امام دانستند. پس از شهادت حضرت صادق(ع)عدهاى از اينان چون از حيات اسماعيل مأيوس شدند، پسر او محمد بن اسماعيل را امام دانستند و اسماعيليه امروز بر اين عقيده هستند و پس از او پسر او را امام مىدانند و سپس پسرش را و … به تفصيلى كه در كتب اسماعيليه مذكور است.
وی همچنین درباره فطحیه افزود: پس از شهادت حضرت صادق(ع) بزرگترين فرزند ايشان عبد اللّه نام داشت كه بعضى او را عبد اللّه افطح مىدانند. اين عبد اللّه مقام و منزلت پسران ديگر حضرت صادق(ع) را نداشت و به قول شيخ مفيد در ارشاد متهم بود كه در اعتقادات با پدرش مخالف است و چون بزرگترين برادرانش از جهت سن و سال بود ادعاى امامت كرد و برخى نيز از او پيروى كردند. اما چون ضعف دعوى و دانش او را ديدند روى از او برتافتند و فقط عده قليلى از او پيروى كردند كه به فطحيه موسوم هستند.
این عالم دینی تاکید کرد: جلالت قد،علو، شأن ،مكارم اخلاق و دانش وسيع حضرت امام موسى كاظم(ع) به قدرى بارز و روشن بود كه اكثريت شيعه پس از شهادت امام صادق(ع) به امامت او گرويدند و علاوه بر اين بسيارى از شيوخ و خواص اصحاب حضرت صادق(ع) نص صريح امامت حضرت موسى الكاظم(ع)را از امام صادق(ع)روايت كرده‌اند و بدين ترتيب امامت ايشان در نظر اكثريت شيعه مسجل گرديد.
حجت الاسلام غدیر درباره ویژگیهای شخصیتی امام موسی بن جعفر(ع) گفت: ایشان در علم و حلم ، تواضع و مكارم اخلاق ، كثرت صدقات و سخاوت و بخشندگى ضرب المثل بود. بدان و بدانديشان را با عفو و احسان بىكران خويش تربيت مىفرمود. شب ها به طور ناشناس در كوچههاى مدينه مىگشت و به مستمندان كمك مى‌كرد. مبلغ دويست، سيصد و چهارصد دينار در كيسهها مىگذاشت و در مدينه ميان نيازمندان قسمت مى‌كرد. كيسههاى موسى بن جعفر در مدينه معروف بود و اگر به كسى يك صره (كيسه) مىرسيد بىنياز مىگشت. مع ذلك در اتاقى كه نماز مىگزارد جز بوريا و مصحف و شمشير چيزى نبود.
این پژوهشگر دینی پیرامون جایگاه امام هفتم در نزد مردم نیز اضافه کرد: ايشان با آن كه از جهت كثرت عبادت و زهد به عبد صالح معروف بودهاند به قدرى در انظار مردم مقامى والا و ارجمند داشتهاند كه او را شايسته مقام خلافت و امامت ظاهرى نيز مىدانستند و همين امر موجب تشويش و اضطراب دستگاه خلافت گرديده و مهدى به حبس او فرمان داده است.
وی درباره برخی صفات حسنه امام موسی کاظم (ع) گفت: ایشان عابدترين و زاهدترين، فقيه ترين، سخى ترين و كريمترين مردم زمان خود بود، هر گاه دو سوم از شب مى گذشت نمازهاى نافله را به جا مى آورد و تا سپيده صبح به نماز خواندن ادامه مى داد و هنگامى كه وقت نماز صبح فرا مى رسيد، بعد از نماز شروع به دعا مى كرد و از ترس خدا آن چنان گريه مى كرد كه تمام محاسن شريفش به اشك آميخته مى شد و هر گاه قرآن مى خواند مردم پيرامونش جمع مى شدند و از صداى خوش او لذّت مى بردند.
غدیر افزود: آن حضرت، صابر، صالح، امين و كاظم لقب يافته بود و به عبد صالح شناخته مى شد، و به خاطر تسلّط بر نفس و فروبردن خشم، به كاظم مشهور گرديد.
وی با بیان اینکه کمک به فقرا از کارهای دائمی امام کاظم (ع) بود، اضافه کرد: امام(ع)بسيار به سراغ فقرا مي رفت . شب ها در ظرفی پول و آرد و خرما مي ريخت و به وسايلی به فقرای مدينه مي رساند ، در حالی که آن ها نمي دانستند از ناحيه چه کسی است . مردم مدينه روزی که از رفتن امام خود به عراق آگاه شدند ، شور و ولوله و غوغايی عجيب کردند . آن روزها فقرای مدينه دانستند چه کسی شب ها و روزها برای دلجويی به خانه آن ها مي آمده است .
این عالم دینی ساده زیستی را از دیگر صفات نیکوی امام هفتم عنوان کرده و افزود: امام کاظم ( ع ) با آن كرم و بزرگوارى و بخشندگى خود لباس خشن بر تن مى‌كرد ، چنان كه نقل كرده‌اند : ” امام بسيار خشن پوش و روستايى لباس بود ” و اين خود نشان ديگرى است از بلندى روح و صفاى باطن و بى اعتنايى آن امام به زرق و برق هاى گول زننده دنيا است .
این کارشناس مذهبی تصریح کرد: امام هفتم(ع)با جمع روايات و احاديث و احكام و احياى سنن پدر گرامى و تعليم و ارشاد شيعيان، اسلام راستين را كه با تعاليم و مجاهدات پدرش جعفر بن محمد(ع)نظم و استحكام يافته بود حفظ و تقويت كرد و در راه انجام وظايف الهى تا آنجا پايدارى نمود كه جان خود را فدا ساخت.
