حوزه علمیه اصفهان
حوزه علمیه اصفهان یکی از قدیمی ترین و بزرگترین حوزههای علمیه در ایران است.برخی آغاز فعالیت‌های علمی شیعیان در اصفهان را اواخر قرن چهارم قمری می‌دانند که علاءالدین کاکویه مدرسه‌ای با نام مدرسه علائی برای ابن سینا تأسیس کرد؛ اما شکل‌گیری رسمی حوزه علمیه در این شهر، پس از رسمی شدن مذهب تشیع در دوره صفویه در ایران و به ویژه انتقال پایتخت به آنجا بوده است.
دوره صفویه
در دوره صفویه، با توجه به فشار‌های شدیدی که بر شیعیان در قلمرو عثمانی وارد شده بود، برخی از عالمان شیعی جبل عامل با بهره‌گیری از فرصتِ گشایش سیاسی در ایران و به انگیزه ترویج مذهب شیعه به این کشور مهاجرت کردند. شاه طهماسب صفوی (حکومت: ۹۳۰ـ۹۸۴) مهم‌ترین نقش را در استقبال از این علمای مهاجر داشت. برخی از این علما در شکل گیری حوزه علمی اصفهان ایفای نقش کردند، با استقرار سلطنت شاه عباس اول صفوی (حکومت: ۹۹۶ـ ۱۰۳۸) و اقدامات او عالمان شیعی نفوذ بیشتری یافتند، تا آنجا که می‌توان گفت حوزه اصفهان در واقع در دوره او تأسیس شد.
در دوران حکومت شاه طهماسب به سبب توجه خاص شاه به علما و نیز اعتقاد و التزام شخص او به احکام شریعت، حوزههای علمی شیعه رونق و نفوذ ویژه‌ای یافتند.
پس از شاه طهماسب، در دوره شاه اسماعیل دوم (حکومت: ۹۸۴ـ ۹۸۵) به جهت گرایش شاه به اهل سنت، عالمان شیعی در انزوا قرار گرفتند و حتی شاه در صدد قتل آنان برآمد. پس از شاه اسماعیل دوم نیز در دوره سلطان محمد خدابنده (حکومت: ۹۸۵ـ۹۹۶) توجهی به حوزه علمیه نشد. با استقرار سلطنت شاه عباس اول (حکومت: ۹۹۶ـ ۱۰۳۸) و اقدامات او عالمان شیعی نفوذ بیشتری یافتند، تا آنجا که می‌توان گفت حوزه اصفهان در واقع در دوره او تأسیس شد.
دوره نادرشاه
در پی تصرف اصفهان به دست محمود افغان و سپس به قدرت رسیدن نادرشاه افشار (حک ۱۱۴۸ـ۱۱۶۱) و نا امن شدن این شهر، حوزه اصفهان رونق پیشین خود را از دست داد، چنان که شماری از علما ناچار از مهاجرت به شهر‌های دیگر شدند. با این همه، حوزه اصفهان با بهره‌گیری از میراث علمی عصر صفوی، بازهم به حیات خود، هر چند با افت و خیزهایی، ادامه داد.
قاجاریه
در دوران قاجاریه (حکومت: ۱۲۱۰ـ۱۳۴۴) نیز تدریس فقه و اصول در حوزه علمیه اصفهان پر رونق بود. اما در این دوره بیشتر عالمان تحصیلات و سطوح را در این شهر فرامی گرفتند و برای تکمیل تحصیلات به حوزه نجف که از نو رونق یافته بود مهاجرت می‌کردند. البته برخی از آنان پس از کسب درجه اجتهاد و نایل شدن به مراتب بالای درسی به اصفهان باز می‌گشتند و به تدریس و تصدی دیگر شئون دینی می‌پرداختند. همین رفت و آمد سبب شد که اصفهان همچنان در پرورش مجتهدان مبرَّز پیشگام بماند. حتی فقیه اصولی مشهوری چون سیدمحمد مجاهد، فرزند سیدعلی طباطبائی صاحب ریاض و نواده وحید بهبهانی، که خود در درس اجتهادی جدّ و پدرش شرکت کرده و جایگاهی معتبر داشت، به اصفهان آمد و چند سال، تا هنگام درگذشت پدرش (۱۲۳۱)، به تربیت طلاب همت گماشت.
دوره پهلوی
در واقع، از این زمان به بعد، اصفهان رسماً از حوزههای تابع نجف شد و استادان درس آموخته نجف با استقرار در این شهر، دستاورد‌های علمی آن را در اختیار طلاب می‌گذاشتند. حوزه اصفهان، در چند دهه اخیر، به ویژه در پی سیاست‌های پهلوی اول، شکوفایی خود را از دست داد.
وضعیت کنونی
در یکی دو دهه اخیر، حوزه اصفهان از دستاورد‌های علمی حوزه قم بهره برده و استادانِ برجسته آن درس آموختگان این حوزه، و نیز حوزه نجف هستند.
منبع:
- دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «حوزه علمیه اصفهان».
- سایت اندیشه قم، برگرفته از مقاله «حوزه علمیه اصفهان»، تاریخ بازیابی.
- پایگاه اطلاع رسانی مرکز مدیریت حوزه علمیه اصفهان.
