دوستداری اهل بیت پیامبر (ص) برای ایرانیان ماجرایی به بلندی روزگاران است. عشقی است که تا قیام قیامت رنگ خاموشی نخواهد دید و هر جا که بهانه ای و مجالی برای عرضه بیابد, با تمام قامت خویش جلوه گری می کند. از این روی هرکس اندکی در زندگی ما تامل کند مظاهر این ایمان و ارادت را در نامگذاری ها, شادی ها, غم ها و … باز خواهد یافت. در میان فرزندان رسول خدا (ص) امام هشتم شیعیان (ع) بیش از هزار سال است که مهمان سرزمین ایران و پناهگاه ایرانیان است. دردهایشان را با وی در میان نهاده و شادیهاشان را با وی قسمت کرده اند؛ هرگاه که توفیقی داشته اند به زیارتش شتافته و بر آستان بلندش عرض ارادت کرده اند. این ایمان عشق و ارادت در هنر ایرانیان و خصوصا شعر فارسی که جان مایه آنان بوده جلوه گر است و این نوشتار می کوشد تا اندکی از این فضیلت بزرگ را از آغاز شعر فارسی تا روزگار جامی باز نماید.
