جوامع انسانی برای تداوم باورها، تقویت هنجارها و حفظ الگوهای رفتاری مناسک ویژهای انجام میدهند. اینگونه مناسک معمولاً بهصورت منظم در روزهای معینی از سال تکرار و چنین روزهایی متمایز از بقیه روزها تلقی میشود؛ بنابراین، برای دینداران زمان یکنواخت نیست، بلکه برخی از زمانها «مقدس» و برخی دیگر «نامقدس» است که هرکدام آدابورسوم ویژهای دارند. بر اساس متون دینی، از جمله زمانهای مقدس بلکه مقدسترین زمان ترسیم شده برای مسلمانها، روز «غدیر» است. بهزعم نگارنده در کشور ایران تعادل بین روزهای غم و سرور برقرار نیست. با وجود اولویت غدیر نسبت به همه روزهای عید بر اساس متون دینی، در زیستجهان ایرانی جایگاه شایستهای ندارد. نگارنده با الهام از فنون نشانهشناختی، غدیر را بهمثابۀ زمان مقدس، بر اساس متون بهجای مانده از امام رضا (ع) تحلیل کرده است. متن علاوه بر بیان جایگاه والای غدیر در میان اعیاد اسلامی، شیوۀ نشاندار کردن و سیاستگذاری فرهنگی در حوزۀ زمان مقدس را بهخوبی آموزش میدهد. نتایج پژوهش حاکی از این است که غدیر بهگونهای نشاندار شده است که در صورت اجرا بر اساس آموزههای امام رضا (ع) میتواند از مؤلفههایی همچون «انسجام اجتماعی»، «معنویتبخشی و اتصال مردم به آسمان»، «آسایش روانی»، «رهاییبخشی و طهارت جامعه»، «توسعه و شکوفایی مادی» و «هویت بخشی تاریخی» باشد.
