“سپس آندو زندانبان را فراخوانده و در حضور عباسیان از حالات امام عسکری علیهالسلام سؤال کرد و آنان گفتند: ما چه بگوییم در مورد کسی که روزها روزه میگیرد و همه شب به عبادت میایستد و به غیر ذکر و سخن خدا هیچ سخن دیگری بر زبان نمیآورد و هنگامی که به ما نظاره میکند، بر بدن ما لرزه افتاده و کنترل خود را از دست میدهیم! در سیره امام حسن عسکری علیهالسلام در این رابطه نکات قابل توجهی وجود دارد و در ذیل نمونهای از آن را میخوانیم: محمد بن حمزه سروری میگوید: توسط ابوهاشم جعفری -که با هم دوست بودیم- نامهای به محضر ______________________________ 1 ـ المناقب، ج4، ص424و 425؛ بحارالانوار، ج50، ص311 و ج 10، ص392. در آن حال نامهای از امام علیهالسلام دریافتیم که آن حضرت نوشته بود: «ألا لایسلمن علی أحد و لا یشیر الی بیده و لایومی فانکم لاتؤمنون علی أنفسکم (1) ؛ کسی [در این موقعیت] به من سلام نکند و با دست خود به من اشاره ننماید و [حتی کوچکترین] اشارهای نکند، برای اینکه شما امنیت جانی ندارید. » 8 ـ تبیین جایگاه آل محمد علیهمالسلام در جامعه ابوهاشم میگوید: از امام حسن عسکری علیهالسلام تفسسیر آیه زیر را پرسیدم: «ثم أورثنا الکتاب الذین اصطفینا من عبادنا فمنهم ظالم لنفسه و منهم مقتصد و منهم سابق بالخیرات باذن الله» (2) ؛ «سپس این کتاب را به گروهی از بندگان برگزیده خود به میراث دادیم، از میان آنها عدهای بر خود ستم کردند و عدهای میانه رو بودند و گروهی به اذن خدا در نیکیها پیشی گرفتند.”
