تاریخ اسلام

چکیده: حکومت غزنویان در دوره پادشاهي سي و دو ساله سلطان محمود (421-387ﻫ/ 1030-997م) با روحیه نظامی‌گری و توسعه طلبی، ضمن گسترش قلمروی ارضی از

غزنویان(063-134 ق)یکی از سلسله‌های حکومتی در مناطق شرقی ایران بودند که اساسا از یک خاستگاه کاملا مملوکی برخوردار بودند.آنان مانند سایر حکومت‌های قبل و بعد

با عنایت به رابطه ساختار و عملکرد، این مقاله بر آن است تا تأثیر ساختار سپاه غزنوی را در عملکرد آن تبیین کند. تبیین مسأله

این مقاله کوششی است برای نشان دادن چگونگی نفوذ و گسترش فرهنگ ایرانی به ویژه در حوزه زبان و ادبیات فارسی در شبه قاره هند.این

غزنویان در دوران حاکمیت خود، سیاست غیرقابل انعطافى در برابر مخالفان عباسیان در پیش گرفتند. آنان در راستاى حمایت از عباسیان، به دشمنى با مخالفان

“با اینوصف،در عصر غزنوی(بخصوص دورۀ مسعودغزنوی که بیشتر وقایع مربوط به این دوره در تاریخبیهقی آمده است)گویا توجه و اهمیت زیادی بهصاحب دیوان رسالت داده

مفاد آیه 141 سوره نساء مبنای قاعده نفی سبیل است. فقها مفاد خبری این آیه را حمل بر انشاء کرده، براساس آن حکم کردند که

تعارض منافع، وضعیتی است که فرد در آن منافع شخصیِ خود را با منافعی که مسئول آن هاست در تعارض می بیند؛ این موقعیت ها

هرچند اغلب گزارش هایی که از سقیفة بنی ساعده در منابع دست اول وجود دارد، حاکی از آن است که تصمیم های اتخاذ شده در

توابین، از قیام های شیعی بود که به هدف خون خواهی سید الشهداء و احقاق حق اهل بیت انجام گرفت. امام سجاد7 سخنی در تأیید

نگارنده این مقاله در پاسخ به این سوال که «آیا توابین دارای تبار یمنی بوده اند؟» کوشیده است با غور در حوادث صدر اسلام، کنش

جنبش توابین به رهبری سلیمان بن صرد خزاعی و یارانش یکی از مهترین جریانات سیاسی – مذهبی در تاریخ اسلام بعد از نهضت عاشورا است