دلدادگى به خوبان، انسان را در رسیدن به کمال مطلق و سرچشمهٔ رستگارى یارى می کند و امرى پسندیده و لازم است؛ چرا که انسان بدون محبت و علاقه هیچ گاه به مقصد دلخواه نخواهد رسید. به همین جهت، امام باقر(علیه السلام) فرمود: «هَلِ الدِّینُ إِلَّا الْحُبُّ؛ (1) آیا دین به غیر از محبت است؟»
اساساً مهم ترین رمز توفیق رهبران دینى به ویژه حضرت محمد(صلی الله علیه و آله) بهره گیرى از بهترین راهکار تربیتى؛ یعنى ابزار محبت به دیگران بوده است. در حقیقت، مهرورزى در تمام مراتب خود در طول محبت به خداوند قرار دارد؛ یعنى تمام محبتها به عشق الهى ختم می شود. دوست داشتن دیگران و خانواده و به خصوص عشق به اهل‌بیت(علیهم السلام) در همین راستاست. امام صادق(علیه السلام) فرمود: «اگر دوستیها دشمنیها و بذل و بخششهاى کسى براى خدا باشد، او به بالاترین درجات ایمان رسیده و ایمانش کامل شده است.» (2) ابراز محبت و اظهار مهر آن چنان اهمیت دارد که دلهاى مشتاق را صید کرده، آتش کینه ها و اختلافات را خاموش نموده، افسردگی ها را معالجه می کند و سخت ترین شرایط زندگى را تحمل پذیر می سازد.
در این مقال، برآنیم که گوشه‌هایى از سیرهٔ حضرت فاطمه(سلام الله علیها) در طول زندگى هجده ساله اش را در عرصهٔ مهرورزى بیان کنیم و زیباترین صحنه هاى ابراز محبت وى براى خدا و در راه او را به نظاره بنشینیم.
