هدف: پاسخ به این پرسش است که نقش همکاریهای علمی در دستیابی به همگرایی در جهان اسلام چیست؟ برای پاسخ به این پرسش با تکیه بر چارچوب نظری همگرایی در قالب سیاست همسایگی تلاش شده است نقش همکاریهای علمی-دانشگاهی در مهیا ساختن زمینه های پایدار برای گسترش همگرایی در جهان اسلام بررسی شود.
روش: مطالعات اسنادی مرتبط با تحلیل و فراتحلیل اسناد است.
یافته‌ها: بیانگر آن است برقراری پیوندهای ژئوپلیتیک و ژئواکونومیک و گره خوردن سرنوشت کشورهای اسلامی به یکدیگر مهمترین نقش را در گسترش همکاری های علمی این کشورها با یکدیگر دارد.
نتیجهگیری: مقاله آن است که ارتقای جایگاه کشورهای اسلامی همسایه در همکاریهای علمی مستلزم برنامه‌ریزی در سه سطح خرد(دانشمندان)، میانی(نهاد) و کلان(دولت) است.
