دعای هفتم صحیفۀ سجادیه از جمله ادعیۀ توصیهشده در مواقع اندوه و بروز دشواریهای طاقتفرساست. یکی از مهمترین سؤالات دربارۀ این دعا، کشف مضامین اصلی و هدف امام سجاد(ع) از بیان آن است. در پژوهش حاضر کوشیده شده با استفاده از روش تحلیل محتوا و استخراج مقولههای موجود در دعای یادشده، شیوۀ مواجهۀ صحیح انسان با بلاها و آداب دعا به درگاه خداوند در این شرایط شناسایی شود. یافتهها نشاندهندۀ آن است که امام عارفان(ع) در این دعا در پی ترسیم ادب گفتاری انسان در هنگام نزول بلا و سختی در برابر خداوند متعال است. در این ترسیم، امام(ع) با اذعان به تأثیر قدرت و ارادۀ پروردگار در جاری شدن همۀ امور _ از جمله پیدایش سختیها _ به بیان قدرت پروردگار متعال در حلّ گرفتاریها بهعنوان یگانه قدرت مؤثر در عالم هستی پرداخته است. جهتگیری عمدۀ فرازهای دعای هفتم با تبیین قدرت، اراده و مشیّت پروردگار در همۀ امور توحیدی است. همچنین اقامۀ برهان فراموش کردن غیر خدا در سختیها در این دعا نمایان است.
