بشر از نخستین روزهای حضور خود بر عرصه خاک، به خوبی دریافته است که خانواده، بهترین کانون برای تبلور سکون و اطمینان است و بسیاری از مشکلات روانی حاصل از تنشهای زندگی روزمره، توسط یک خانواده سالم و بهنجار التیام مییابد و جبران میشود. به همین دلیل متفکران اخلاقی و حقوقیجوامع بشری درصدد برآمدهاند تا بر استحکام این کانون بیفزایند و ازدواج، این سنت تغییرناپذیر الهی را در جامعه هر چه بیشتر تقویت کنند تا انسانها ازدواج را زمینه کسب کمال خویشتن بیابند.[1] بدیهی است برای رسیدن به نتایج مطلوب ازدواج و تشکیل خانواده باید شرایط و ملاکهای ازدواج مطلوب را رعایت کرد. روشن است که هر ازدواجی نمیتواند اهداف پیشگفته را تضمین کند. در عصری که با ورود تجملات و آداب غیر ضروری و گاهی غلط، ازدواج این سنت مبارک در برخی موارد از مسیر اصلی خود، خارج و چالشهای زیادی را برای برخی به وجود آورده است. بازخوانی آموزههای اسلامی و مراجعه به سخنان و سیره اهلبیت(ع) میتواند به عنوان الگویی برای ازدواج سالم در نظر گرفته شود و از آنجا که پیشوایان دینی ما هر سخنی که بر زبان میراندند، خود به آن عمل میکردند؛ میتوان به سخنان آنان به عنوان سیره عملی نیز نگاه کرد.
[1]. ر.ک: احمد پناهی، «ازدواج در اسلام با نگاهی به کارکردهای تربیتی و روان شناختی»، ماهنامه علمی ترویجی معرفت، ص 35 و 36.
کلیدواژهها
سیره اهل بیت (ع) ازدواج فرزندان
