زمینه و هدف: تعهد به نجات به غیر، از مهمترین راههای حفظ حیات بشر است. قرآن کریم، در آیات متعددی از جمله آیات 82 سوره بقره و 57 آلعمران، انسانها را به انجام عمل نیکو دعوت نموده است و بدون شک یکی از اعمال نیکو نجات جان انسانی به هنگام مخاطرات است.
مواد و روش ها: این پژوهش از نوع نظری وروش آن صورت توصیفی-تحلیلی میباشد و روش جمع آوری اطلاعات کتابخانه ای است و با مراجعه به اسناد، کتب و مقالات صورت گرفته است.
یافته ها: در فقه و حقوق احکام و ضمانت اجراهایی مطرح شده و سعی شده است تا میزان تکلیف و دامنه این تعهد در روابط میان نجاتگر و قربانی مشخص شود.
ملاحظات اخلاقی: در تمام مراحل نگارش پژوهش حاضر، ضمن رعایت اصالت متون، صداقت و امانتداری رعایت شده است.
نتیجه: اولاً، از بعد حقوقی، ماهیت رابطه بین نجاتگر و قربانی دارای جنبههای متعدّد قراردادی و قهری است که هر یک احکام جداگانهای را در برمی گیرد. ثانیاَ، اگرچه در فقه، اشاره صریحی به احکام تعهد به نجات غیر نشده؛ ولی با وحدت ملاک از اطعام مضطر میتوان علاوه بر حکم تکلیفی، حکم وضعی آن را جستجو کرد؛ ثالثاَ، عنایت به وجه تفاوت در ماهیت و احکام تعهد نجات به غیر، دامنه تعهد میتواند تعهد به وسیله و یا نتیجه باشد؛ رابعاَ، عدم انجام تعهد به نجات غیر دارای ضمانتهای قراردادی، قهری و کیفری است.
کلیدواژهها
نجات، تعهد به غیر، اطعام مضطر، مسئولیت مدنی و کیفری
