چکیده
شرط پذیرش مسئولیت و جبران خسارت، در کنار شروط عدم مسئولیت، تحدید مسئولیت، وجه التزام و الزام به اخذ پوششهای بیمهای مشخص از مهمترین روشهایی هستند که در زمان انعقاد قرارداد بهمنظور تعیین حدود مسئولیت طرفین و بهویژه انتقال مسئولیت مورد استفاده قرار میگیرند. باتوجه به عدم اتفاقنظر میان دکترین حقوقی و رویۀ قضایی درخصوص امکان انتقال مسئولیت در روابط میان کارفرما و پیمانکار، پیمانکار اصلی و پیمانکار فرعی و… این پژوهش تحلیلی در پی امکانسنجی توافق بر شروط پذیرش مسئولیت و جبران خسارت در قراردادهای ساختمانسازی است. فقدان قوانین منعکنندۀ پذیرش مسئولیت و جبران خسارت در حوزۀ ساختوساز در حقوق ایران همراه با اصل آزادی قراردادی، ما را بهسوی اعتبار این شروط و امکان توافق بر آنها در روابط میان مالک، سازنده، پیمانکار، پیمانکار فرعی و غیره، بهجز در موارد تقصیر عمدی مشروطٌله و مخالفت شرط با نظم عمومی، رهنمون میسازد. بااینحال، مشروطٌله شرط مزبور نمیتواند دربرابر زیاندیده به شرط پذیرش مسئولیت و جبران خسارت منعقده بین خود و مشروطٌعلیه استناد جوید، بلکه باید ابتدا خود اقدام به جبران خسارات زیاندیده کند و سپس به استناد شرط ، دعوایی علیه مشروطٌعلیه مطرح سازد.
کلیدواژهها
اصل آزادی قراردادی، اصل نسبی بودن آثار قرارداد، انتقال مسئولیت شرط پذیرش مسئولیت وجبران خسارت، غیرقابل استناد بودن قرارداد، قرارداد ساختمانسازی
