اهمیت تعیین حدود و ثغور دیانت در زندگی فردی و اجتماعی انسان به دلیل ثمرات و نتایج وسیع نظری و عملی آن بر کسی پوشیده نیست. فهمهای متفاوت از دین، فلسفۀ نبوت و ابعاد نیازمندی بشر به دین در این بحث نقش تعیین کنندهای دارد. در برخی تلقیها، نیاز به دین امری حداقلی قلمداد شده است و در برخی دیگر حداکثری. در مقالۀ حاضر مبانی و لوازم تلقی حداکثری از دین بررسی شده است. بنابر ادلۀ متعددی که در ضرورت وجود دین از جانب فلاسفه و متکلمین ارائه گردیده است. به ویژه بر پایۀ باور به: ۱. وحدت و یگانگی ابعاد مختلف شخصیت انسان؛ ۲ درهم تنیدگی واقعیت بیرونی؛ ۳ لطافت و اثرپذیری فوقالعادة روح انسان از کلیه علل و عوامل پیرامونی؛ حداکثری بودن قلمرو دین به کرسی اثبات مینشیند. در ادامه به لوازم نگرش حداکثری در ابعاد مختلف دین پرداخته شده است، از جمله نگرش حداکثری به: کمال دین، جوهرۀ دین، ربط علم و دین، اجتهاد و مسالة سعادت و ربط سعادت دنیوی و اخروی.
