مقالات

امام محمد بن علّی الجواد علیه السلام بنا به روایت شیخ مفید قدس سره و نوبختی و دیگر رجالیون، به سال ۱۹۵ ق. در ماه

امام جواد(ع) در دوره‌‏اى امامت خویش را آغاز کرد که به رغم اقتدار شیعیان، عرصه سیاسى و اجتماعى جامعه گرفتار چالش‏هاى عمیق عقیدتى و درگیرى‏هاى

سیره عملی بزرگان اهل سنت افغانستان در زیارت مزار مطهر امام رضا(ع)، مهر بطلانی است بر دیدگاه وهابیت که ضمن تخریب مزارات و اهانت به

گفته شده امام رضا در مدینه یک زن داشته که نامش شناخته نیست (← حسینی عاملی، ص ۹۰). در روایتی از زنی به نام رُحم

در ماجرای ولایتعهدی، مأمون به والیان خویش دستور داد برای ولیعهدی حضرت رضا بیعت بگیرند. گروهی بیعت کردند، اما عباسیان و طرفدارانشان در بغداد، از

در بدو ورود امام، فضل بن سهل* ملقب به ذوالریاستین، به دیدارش رفت و از حق و منزلت وی سخن گفت، اما امام از سخنان

امام رضا تا ۱۷۹ که پدر بزرگوارش در مدینه بود (← ابن اثیر، ج ۶، ص ۱۶۴) از محضر او بهره می برد (← مفید،

ابوالحسن علی بن موسی علیه السلام، امام هشتم از امامان دوازده گانه شیعه و یکی از چهارده معصوم. امام­ کاظم علیه السلام، حضرت رضا را

امام رضا در میان فرزندان حضرت کاظم از همه فاضل تر و در علم و صبر و تقوا از همه برتر بود. خاص و عام

دوره امامت امام رضا از لحاظ سیاسی و فکری از دشوارترین دوره­های تاریخ امامان شیعه است. امام رضا پس از وفات پدرش و عهده دار

مدفن مطهر امام رضا علیه السلام در طول تاریخ همواره کانون معنویت و زیارتگاه شیعیان و همچنین گروههای مختلف اهل سنّت بوده است. گرچه شواهد

موضوع ولایتعهدی امام علی بن موسی الرضا علیه السلام یکی از مسائل سیاسی و تاحدی کلامی بحث برانگیز در تاریخ اسلام است که هم در