پرسش:
من مدتی بعضی از ذکرها را بصورت روزانه و با تکرار می گفتم ، تا اینکه در جایی دیدم که بعضی از ذکرها دارای عوارض می باشند ، حقیقتا ترسیدم و قطع کردم آیا واقعا گفتن ذکر یا بعضی ذکرها برای آدمهای عادی دارای عوارض می باشد؟
پاسخ:
1. اذکار خاص
برای گفتن اذکار خاص که دارای عدد و وقت مشخص می باشد، باید از استاد اهل فن و راه پیموده اجازه گرفت. علتش این است که:
أ-با گفتن این اذکار حالاتی برای انسان پیش می آید که باید این حال به استاد عرضه شود تا انسان را از آن حال عبور دهد و مانع توقف شاگرد و بروز مشکل نشود.
ب-چون این اذکار جنبۀ داروی خاص دارند، با توجه به روحیات و نیاز و نقص شاگرد تجویز می شود.از تجویز خود سرانه باید پرهیز نمود تا گرفتار عواقب آن نشود.
ج-معمولاً اذکاری که در کتب بیان شده،کامل نیست. نویسنده تمام شرایط را بیان نمی کند. گفتن آن مطابق کتاب، به جای سود، زیان آور خواهد بود.
د- بعضی اذکار اثر خود را به صورت فقر یا بیماری یا مشکل در زندگی و یا از دست دادن عزیزی نشان می دهد که ما توان تحمل آن را نداریم. چه بسا باعث از دست دادن ایمان کم ما هم بشود.
ه-چه بسا ما سرخود ذکری را شروع کنیم و وسط راه بنا به عللی(کار مهم،مسافرت، پشیمان شدن از ذکر و…)ذکر قطع شود که همین عامل ضربه و ضرر برای ما باشد.
و-ممکن است انسان در اثر این اذکار به افراط و تفریط و انحراف کشیده شود. از ادامه راه باز ایستد. بسیاری از ماندگان راه،آن هایی هستند که در دام افراط و تفریط افتاده اند.
2. اذکار عمومی
این ذکرها جنبۀ داروی عمومی دارند و گفتن آن بدون تجویز استاد جایز و اثر بخش است.
معمولاً ذکرهایی که از اهل بیت (ع) در کتاب هایی مثل مفاتیح الجنان و ثواب الأعمال شیخ صدوق وارد شده، و اذکار ایام هفته، گفتنش ایرادی ندارد. اما از ذکر هایی که از علما و عرفا نقل شده با عدد خاص، باید پرهیز کنید.
