پرسش:
منظور از روایتی که بیان می‌دارد: «هرکس با زنی به دلیل داشتن ثروت و مال ازدواج کند، خداوند او را به همان مال و زیبایی واگذار می‌کند»، چیست؟
پاسخ:
در هیچ آیه و روایتی ازدواج با زنان زیبا و ثروتمند به خودی خود مورد نکوهش قرار نگرفته است و خود پیامبر اسلام(ص) با زن ثروتمندی به نام خدیجه(س) ازدواج کرده و دست کم برخی از همسران ایشان از زیبایی مناسبی برخوردار بودند. اما در آموزه‌های اسلامی بر این نکته تأکید شده است که ثروت و زیبایی نباید تنها عامل ازدواج باشد و این‌گونه پنداشته شود که بدون توکل بر خداوند، یک فرد تنها با داشتن همسری زیبا و ثروتمند به سعادت و خوش‌بختی خواهد رسید.
پیامبر(ص) فرمود: «هر کس با زنی تنها به جهت مالش ازدواج کند، خداوند سرنوشت او را به مال آن زن واگذار می‌کند، و هر کسی با زنی تنها به دلیل زیبایی‌اش ازدواج نماید، چیزهایی از آن زن خواهد دید که خوشایند او نخواهد بود، و هر کسی با زنی برای دینش ازدواج کند، خداوند تمامی این مزایا را برای او جمع می‌کند».[۱]
پیامبر(ص) فرمود: «هر کسی زنی را تنها برای زیبایی وی انتخاب نماید، خداوند زیبایی آن زن را وبال گردن وی قرار می‌دهد».[۲]
امام صادق(ع) فرمود: «زمانی که مردی با زنی تنها برای زیبایی یا ثروتش ازدواج کند، خداوند وی را به همان چیزها واگذار می‌کند و زمانی که برای دین آن زن ازدواج نماید، خداوند هم بر مال او خواهد افزود و هم همسرش را برای او زیبا جلوه خواهد داد».[۳]
گفتنی است که مخاطب این روایات انسان‌های باایمان هستند و به آنها هشدار داده می‌شود که نهایت خیری که از ازدواج‌های مبتنی بر ثروت و زیبایی، نصیب آنان خواهد شد آن است که شاید مقداری ثروت به دست آورده که مشخص نیست در آن هم برکتی نهفته باشد و یا تنها در کنار همسر زیبایی قرار گیرند که دلبستگی روحی و معنوی ویژه‌ای با او ندارند و … .
به عبارت دیگر، خداوند به آنان می‌گوید که اکنون چون از اعتماد به من و توکل بر من دست برداشته‌اید، دیگر از من توقعی نداشته باشید! این شما و این همسرهای زیبا و ثروتمندتان!
[۱]. شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، محقق، موسوی خرسان، حسن، ج ۷، ص ۳۹۹ – ۴۰۰، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق.
[۲]. دیلمی، حسن بن محمد، ارشاد القلوب إلی الصواب، ج ۱، ص ۱۷۵، قم، الشریف الرضی، چاپ اول، ۱۴۱۲ق.
[۳]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج ۵، ص ۳۳۳، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق.
