حضرت، معصومه (س) دختر گرامي امام هفتم شيعيان حضرت موسي بن جعفر (ع) است. مادر مكرمه ايشان حضرت نجمه خاتون (س) است. ولادت آن حضرت در روز اول ذيقعده سال ۱۷۳ هجري قمري در مدينه منوره واقع شده است.
در سال ۲۰۰ هجري قمري در پي اصرار و تهديد مأمون عباسي سفر تبعيدگونه حضرت رضا (ع) به مرو انجام شد و آن حضرت بدون اين كه كسي از بستگان و اهل بيت خود را همراه خود بياورند راهي خراسان شدند.
يك سال بعد از هجرت تبعيد گونه حضرت رضا (ع) به مرو، در سال ۲۰۱ هجري قمري، به شوق ديدار برادر و اداي رسالت زينبي و پيام ولايت، به همراه عده اي از برادران و برادرزادگان به طرف خراسان حركت كرد و در هر شهر و محلي مورد استقبال مردم واقع مي شد. در شهر ساوه عده اي از مخالفان اهل بيت كه از پشتيباني مأموران حكومت برخوردار بودند، سر راه كاروان آنان را گرفته و با همراهان حضرت وارد جنگ شدند، در نتيجه تقريباً همه مردان كاروان به شهادت رسيدند، حتي بنابر نقلي حضرت (س) معصومه را نيز مسموم كردند.
به هر حال، يا بر اثر اندوه و غم زياد از اين ماتم و يا بر اثر مسموميت از زهر جفا، حضرت فاطمه معصومه (س) بيمار شدند و چون ديگر امكان ادامه راه به طرف خراسان نبود قصد شهر قم را نمود. حدوداً در روز ۲۳ ربيع الاول سال ۲۰۱ هجري قمري حضرت وارد شهر مقدس قم شدند. و در محلي كه امروز “ميدان مير” ناميده مي شود در منزل “موسي بن خزرج” فرود آمدند و افتخار ميزباني حضرت نصيب او شد.
آن بزرگوار به مدت ۱۷ روز در اين شهر زندگي كرد محل زندگي و عبادت آن حضرت در مدرسه ستيه به نام “بيت النور” هم اكنون محل زيارت ارادتمندان آن حضرت است.
سرانجام در روز دهم ربيع الثاني و “بنا بر قولي دوازدهم ربع الثاني” سال ۲۰۱ هجري پيش از آن كه ديدگان مباركش به ديدار برادر روشن شود، در ديار غربت و با اندوه فراوان ديده از جهان فروبست. مردم قم با تجليل فراوان پيكر پاكش را به سوي محل فعلي كه در آن روز بيرون شهر و به نام “باغ بابلان” معروف بود تشييع نمودند.
پس از دفن حضرت معصومه (س) موسي بن خزرج سايباني از بوريا بر فراز قبر شريفش قرار داد تا اين كه حضرت زينب فرزند امام جواد (ع) به سال ۲۵۶ هجري قمري اولين گنبد را بر فراز قبر شريف عمه بزرگوارش بنا كرد. پس از آن در طول ساليان دراز تا امروز مرقد مطهر ايشان همواره مورد توجه و احترام شيعيان و ارادتمندان بوده و بارها تجديد بنا شده و توسعه و تكميل يافته است. امروزه حرم مطهر داراي ضريح، گنبد، رواق ها، ايوان ها ،صحن ها، گلدسته ها و بناهای بسيار زيبايي است.
سير تاريخي هريك ازبناهاي حرم به شرح زير است:
مرقد مطهر:
در سال ۶۰۵ هجري به دستور “امير مظفر احمد بن اسماعيل” بزرگ خاندان آل مظفر، بزرگ ترين استاد كاشي ساز آن زمان “محمد بن ابي طاهر كاشي قمي” كار ساخت و پرداخت كاشي هاي متنوع مرقد را شروع كرد و بعد از هشت سال، در سال ۶۱۳ كاشي هاي آن آماده گرديد و كار گذاشته شد. اخيراً در سال ۱۳۷۷ شمسي مرقد مطهر به شكل جديد كه آميخته اي از كاشي و سنگ است تجديد بنا شد و همچنين ديواره هاي داخلي با سنگ مرمر سبز آراسته گرديد.
ضريح:
در سال ۹۶۵ هجري شاه طهماسب صفوي، در چهار طرف مرقد ضريحي آجري آراسته به كاشي هاي هفت رنگ و كتيبه هاي معرق بنا نمود و در اطراف آن منافذي باز بود تا هم مرقد ديده شود و هم زائران نذورات خود را داخل ضريح بريزند.
در سال ۱۲۳۰ هجري قمري فتحعلي شاه همان ضريح را نقره پوش كرد كه اين ضريح به مرور زمان فرسوده شد و در سال ۱۲۸۰ ضريحي كه از نقره ضريح سابق و نقره هاي موجود در خزانه ساخته شده بود به جاي آن نصب گرديد.
اين ضريح چندين مرتبه تجديد بنا و اصلاح شد و سال هاي متمادي روي مرقد حضرت باقي بود تا اين كه در سال ۱۳۶۸ هجري شمسي به دستور توليت آن زمان شكل ضريح را تغيير دادند و ضريحي را با ظرايف و شاهكارهاي هنري ويژه اي به جاي آن نصب نمودند كه آن ضريح همچنان برفراز تربت نوراني حضرت برقرار است و در اسفند ماه ۱۳۸۰ شمسي اصلاحات و تعميرات جديد صورت گرفت.
رواق ها:
محدوده هاي نزديك تر به ضريح مطهر را رواق مي گويند. حرم مطهر داراي چهار رواق است:
۱ – رواق بالاسر كه محوطه بين مسجد بالاسر تا ضريح مطهر است و با آيينه كاري و گچكاري هاي بسيار زيبا آراسته شده است.
۲ – رواق دارالحفاظ كه محوطه بين ايوان طلا و ضريح مطهر است.
۳ – رواق آينه (شهيد بهشتي) كه در بخش زنانه و پايين پاي حضرت (س) واقع است.
۴ – رواق پيشرو كه محوطه بين مسجد طباطبايي تا ضريح مطهر است.
صحن ها:
حرم مطهر داراي سه صحن است:
۱ – صحن نو (اتابكي):
اين صحن زيبا داراي چهار ايوان شمالي، جنوبي و شرقي و غربي است: ايوان شمالي آن ورودي از ميدان آستانه و ايوان جنوبي ورودي از طرف قبله و ايوان شرقي ورودي از خيابان ارم و ايوان غربي همان ايوان آينه است در هر كدام از اين ايوان هاي ياد شده ظرايف و آثار هنري، معماري خاصي به كار رفته است. اين صحن آز آثار (ميزرا علي اصغر خان صدر اعظم) است كه از سال ۱۲۹۵ هجري قمري تا سال ۱۳۰۳ بناي آن طول كشيده است.
۲ – صحن عتيق (قديم)
صحن عتيق (واقع در شمال روضه مباركه) اولين صحني است كه در اين بارگاه مباركه بنا شده، اين صحن را چهار ايوان زيبا فرا گرفته است. ايواني با عظمت در جنوب كه همان ايوان طلا (ورودي صحن به روضه مطهره) مي باشد و ايواني در شمال كه ورودي فيضيه به صحن را تشكيل مي دهد كه ساختمان نقاره خانه روي آن بنا شده است و ايواني در غرب كه ورودي مسجد اعظم به صحن است و در شرق، ايوان ورودي صحن عتيق به صحن نو واقع است. اين صحن و ايوان هاي اطراف آن را “شاه بيگي” همسر شاه اسماعيل صفوي در سال ۹۲۵ هجري قمري بنا نمود. از سال ۱۳۷۷ نيز تعميرات اساسي در اين صحن و مقابر اطراف شروع شده است كه همچنان ادامه دارد.
۳ – صحن صاحب الزمان
اين صحن با بيوتات متعلق به آن در مساحتي حدود ۸ هزار متر مربع با چهار جهت ورودي، در سال ۱۳۸۱ شروع و در سال ۱۳۸۴ افتتاح گرديد. (ورودي شرقي “شبستان امام خميني”، ورودي غربي “پل آهنچي”، ورودي شمالي “بست مسجد اعظم”، ورودي جنوبي “خيابان جديدالاحداث”. ديواره هاي اطراف اين صحن منقوش به كتيبه هاي قرآني با خطوط بنائي و كوفي در ساختار و طرح جديد با تركيبي از سيمان سفيد و آجر است.
گلدسته ها:
۱- گلدسته هاي ايوان طلا:
در دو طرف اين ايوان در صحن عتيق، گلدسته هايي پوشيده از كاشي گرهي به صورت مارپيچ (به بلندي ۴۰/۱۷ متر از سطح بام و قطر ۵۰/۱متر) ساخته شده است كه بين پيچ ها، اسامي مبارك: “الله”، “محمد”، “علي” به خط كوفي نوشته شده است كه در بالاي آنها زير مقرنس كتيبه اي قرار دارد، كه سقف آن “ان الله و ملائكته يصلون. . . ” است.
اين مأذنه ها به دستور “محمد حسين خان شاهسون شهاب الملك”، در سال ۱۲۸۵ هجري قمري، طلا كاري شد.
در سال ۱۳۸۵ هجري شمسي تعميرات ديگري بر روي اين گلدسته ها صورت گرفت و سر گلدسته ها طلاكاري شد.
۲- گلدسته هاي ايوان آينه:
برفراز پايه هاي دو طرف ايوان دو مأذنه است كه، از بلندترين بناهاي آستانه مي باشد.
ارتفاع آنها از سطح بام ۲۸ متر و از سطح صحن ۸۰/۴۲ متر و محيط آن ۳۰/۳ متر مي باشد. در بالاي مأذنه ها كتيبه اي با پهناي حدود يك متر ديده مي شود كه متن آن در يكي از مأذنه ها “لا حول ولا قوه الا بالله العلي العظيم” و در ديگري “سبحان الله و الحمدلله و لا اله الا الله و الله اكبر” است.
پوشش هر دو مأذنه از بالا تا پايين سرتاسر كاشي گرهي است كه در ميان آن ها نام هاي پروردگار متعال خوانده مي شود.
باني آنها، امين السلطان و معمار، استاد حسن معمار قمي مي باشد و كاشي كاري گلدسته هاي مذكور بعد از پيروزي انقلاب اسلامي تعويض شده است.
۳- گلدسته هاي صحن بزرگ:
در صحن بزرگ (نو يا اتابك) روبروي ايوان آيينه قرار دارند. پوشش آنها، كاشي گرهي هشت ضلعي متساوي است. روي چهار ضلع اين گلدسته ها ناماي مبارك “الله”، “محمد”، “علي” از بالا به پايين ۴ مرتبه نوشته شده است.
