جلد دوازدهم از مجموعۀ «امام شناسی» از آثار نفیسِ علامه آیة‌الله حاج سید محمد‌حسین حسینی طهرانی قدّس الله سرّه بوده که پیرامون «علوم امیرالمؤمنین علیه‌السلام؛ اعم از علوم باطنی و ظاهری، و علم به ادیان مختلف» در قالب بحثهای تفسیری و فقه الحدیث، و ابحاث فلسفی، عرفانی، تاریخی و اجتماعی به رشتۀ تحریر درآمده و به ساحت علم و معرفت تقدیم شده است.
مهم‌ترین مباحث مندرج در این مجلّد:
• علم امام و رسول، عين علم ذات حقّ
• منظور از اختصاص علم غیب به ذات حق
• نمونههاى متعدّدى از إخبارات غيبى اميرالمؤمنين عليهالسّلام
• جمعآورى قرآن توسّط آن حضرت
• عمَر چون قدرت بر پاسخ نداشت سؤال از معانى و مفاهيم قرآن را منع كرد
• لزوم رجوع به امام در رابطه با قرآن
• سبقت اميرالمؤمنين عليهالسّلام بر همگان در جميع علوم
• بازگشت همۀ علوم به آنحضرت
• اميرالمؤمنين عليهالسّلام عالم به تورات و انجيل
• کلام «سلونى قبل ان تفقدونی» راجع به حقائق و باطن قرآن است؛ نه ظاهر آن
• اوج معارف إلهيه در خطبههاى توحيدى اميرالمؤمنين عليهالسّلام
• توضيح وتفسير توحيد حقّه حقيقيۀ ذات حقّ تعالى
• معرفت امام، عالىترين وسيله براى رسيدن به توحيد است
