آداب جمع ادب و به معنای رفتارها و گفتارهای شایسته بوده و دعا، درخواست توأم با خضوع و تضرع بنده از خداوند است. آداب دعا به دو قسم باطنی و ظاهری تقسیم می‌شود. توجه هنگام دعا، خوف از خدا و طمع به فضل او، خوش‌گمانی به خدا، اصرار بر دعا و… از جمله آداب باطنی و صلوات قبل و بعد دعا، حمد و ثنای خدا، شکر نعمت، داشتن لقمه حلال و… از آداب ظاهری دعا به حساب می‌آید.
دعا رابطه معنوی میان خالق و مخلوق و رشته پیوند میان عاشق و معشوق است. دعا، یاد دوست در دل راندن و نام او بر زبان آوردن و کلید عطا و وسیله قرب الی الله و مخ عبادت و حیات روح است. دعا روی آوردن بنده فقیر محتاج بر درگاه خداوند بی‌نیاز و مشتاق است. چنان مشتاق بندگان خویش است که فرمود: «اگر به درگاه من نیایید و از من چیزی درخواست نکنید به شما توجهی نمی‌کنم». پس در این حال که حق‌تعالی باب دعا و مناجات را به روی بنده خود گشوده و به او اجازه حضور در محضر خود داده، بنده نیز باید ادب مقام مقدس ربوبیت را نگه دارد و چنان رفتار کند که سزاوار مقام حق تعالی است
