سنن ابن ماجه یکی از ۶ کتاب حدیثی معتبر نزد اهل سنت است که با عنوان صحاح سته شناخته می شوند. مؤلف آن، ابن ماجه قزوینی است که از محدّثان بزرگ اهل سنّت در قرن سوم هجری محسوب می شود.
«سنن ابن ماجه» از جمله کتب «صحاح سته» اهل سنت است. این کتاب در بین صحاح سته به حُسن ترتیب ممتاز است،[۳] اما به اعتقاد بسیارى از عالمان اهل سنّت، کتاب ابن ماجه مملوّ از احادیث موضوع و ضعیف است![۴]
شیخ البانى احادیث ضعیف این کتاب را در کتابى به نام ضعیف سنن ابن ماجه جمع کرده است. حافظ سندى، نویسنده حاشیه سنن ابن ماجه نیز معتقد است که در کتاب ابن ماجه حدود چهارصد حدیثِ ضعیف الاسناد وجود دارد.[۵]
روایات ضعیف و موضوع به قدرى در کتاب ابن ماجه فراوان است که برخى از بزرگان اهل سنّت این کتاب را از جرگه صحاح ستّه خارج دانسته اند و معتقدند سنن ابن ماجه شایستگی آن را ندارد که از صحاح به شمار آید. از این رو کسانى که سنن ابن ماجه را از دایره صحاح خارج ساخته اند، کتاب موطّأ مالک را به عنوان یکى از صحاح شش گانه معرفى مى کنند.
بر این کتاب، سیوطى و جمعى دیگر شرح نوشته‌اند. شرح سیوطى «مصباح الزجاجة على سنن ابن ماجه» نام دارد.
