( امام)) د پېشوا او جمع يې ائمه ده. په حقيقت کې له هر څه چې لاروي کېږي، امام ورته ويل کېږي؛ که کتاب وي که انسان که حق که باطل.
توحيد، چې د دين لومړى آر دى؛ نو هله به پلي شي، چې د ټولنې واکمن، معصوم امام وي او که داسې نه وي؛ نو د توحيد پر ځاى به شرک او طاغوت په ټولنه کې ريـښې ښخې کړي. نبوت او شريعت هله غښتلېداى شي، چې د معصوم مش پرې څارنه وي او که داسې نه وي؛ نو شخصي سليقې او بدعتونه به پکې راننوځي او وحې به له اعتباره ووځي. که رښتيا راباندې وياست؛ نو له قانون او پر حقه مش پرته ټولنه؛ يعنې ځنګل او هر يو قانون او مش د يو بل بشپړونکي او نه بېلېدونکي دي؟ پر معاد او مسايلو يې ځان پوهونه يوازې د معصوم امام له لارې شونې او د ډاډ وړ ده. امامت دى، چې لمونځ ته روح ورکوي، حج او روژې ته لوري ورکوي، جهاد ته مشوعيت ورکوي او الهي فرايض بيا ژوندي کوي.
امام د برېښنا د کارخانې په څېر ټولو څراغونو ته رڼا ورکوي، هو ! د مشۍ او امامت مساله په اسلامي ټولنه کې دومره مهمه ده، چې هيڅ اړنګ چاته نه پاتې کيږي.
یکی از مهمترین اصول اعتقادی مورد بحث میان مذاهب اسلامی، مساله امامت است. امری که به اعتراف بزرگان مسلمین، مهم ترین جایگاه را در جامعه مسلمانان دارد. نوع نگاه به این امر خطیر در تبیین آن بسیار مهم بوده و باید مولفین کتب دقت های لازم در این وادی را لحاظ نمایند.
امامت مقامی است که توسط خداوند به بندگان خاص خود عنایت کرده است و پس از رسول خدا (ص) وظایفی به ایشان محول گردید که در راستای هدایت امت و رهبری ایشان به سمت کمال، قدم بردارند. وظیفه سنگین امام در هر عصر اقتضا می کند که توانمندی ها و فضائلی را دارا باشد که دیگر انسانها از آنها برخوردار نیستند.
