فقه و اصول دو دانش مهمی هستند که بسیاری از پیش فرض های خود را از دانش کلام می گیرند؛ به طور مشخص در مورد عصمت اهل بیت(ع) یکی از منابع بسیار پرکاربرد، به ویژه در فقه، منبع سنت است. روایات انبوهی که در اختیار فقیه است تا با آنها حکم شرعی را استنباط کند، پس از طی مراحل اعتبار صدور، جهت صدور و دلالت، اثبات اعتبار سنت اهل بیت(ع) را پیش رو می گذارند. آنچه فقیه را به مقصد اصلی یعنی حجت بین او و خدای سبحان می رساند، پیش فرض منطقی عصمت اهل بیت(ع) است. عصمت اهل بیت(ع) علاوه بر این کارکرد کلان، همیشگی و جداناشدنی از هر تمسّکی به روایات در مراحل سه گانه صدور، جهت صدور و دلالت روایات، همواره در کبریات و صغریات این مراحل، نصب العین فقیه است تا با توجه به آن طی طریق کند. پژوهش حاضر ضمن توجه به میراث کلامی درباره عصمت، تلاش می کند در دو صحنه یادشده وارد شود. این کار، راه را برای پژوهشگران آینده این موضوع باز می کند تا با نگاه هایی عمیق تر و جامع تر، در صدد پایه ریزی نظریات فلسفه فقهی درباره عصمت، در فقه و اصول امامیه برآیند.
