حکایت های گلستان سعدی یکی از آثار مهم در زمینه ادبیات فارسی محسوب می شود. گلستان سعدی شامل هشت باب است که هر کدام از آن ها شامل داستان های آموزنده خاصی می باشد. این کتاب یکی از کتاب های نفیس ایرانی محسوب می شود که هر کسی را به دنیای ادبیات علاقه مند خواهد کرد. سعدی در حدود سال 606 هجرى در شیراز متولد شد و به سال 690 (27 ذیحجه ) در سن 84 سالگى در شیراز در گذشت. این شاعر ایرانی با استفاده از زبان فاخر و بیانی ساده، معانی عمیق انسانی و اخلاقی را در این حکایات به تصویر می کشد. در این مقاله به بررسی هر یک از این ابواب و خلاصه ای از حکایت های آن می پردازیم.
سعدی، شاعر قرن هفتم
مشرف الدین مصلح بن عبدالله شیرازی شاعر و نویسندهٔ بزرگ قرن هفتم هجری قمری و متخلص به سعدی است که از نام اتابک مظفرالدین سعد پسر ابوبکر پسر سعد پسر زنگی گرفته شده است. او در سال ۶۵۵ ه.ق بوستان را به نظم درآورد و در سال بعد (۶۵۶ ه.ق) گلستان را تألیف کرد. ساختار بسیاری از حکایت های گلستان سعدی ترکیبی از مسائل اجتماعی و نکات اخلاقی است. علاوه بر آن، توانایی سعدی در آنجایی مشخص می شود که توانسته طنز را نیز با حکایات و روایات خود درهم آمیزد و مخاطب خود را تا حد زیادی میخکوب کند. روند داستانی او چنان ساده جلو می رود که مخاطب متوجه گذر زمان نمی شود. گلستان او همان طور که گفته شد شامل هست باب است که در ادامه به معرفی آن ها می پردازیم.
