التوحيد به زبان عربى، از شيخ صدوق، ابوجعفر، محمد بن على بن حسین بن بابويه قمى (305 – 381ق)، از چهرههاى برجسته فقها و روات شيعه در قرن چهارم هجرى است.
اين كتاب، مشهور به «توحيد صدوق» يا «توحيد ابن بابويه» است.
موضوع كتاب، روايات حضرت رسول خدا(ص) و ائمه معصومين(ع)، پيرامون توحيد و شناخت ذات و صفات و اسما و افعال خداوند متعال و ديگر مباحث مهم كلامى است.
اين كتاب، در شناخت خداوند متعال و معرفى ديدگاه شيعه درباره مباحث توحيد، كتابى ارزشمند است و پيوسته مورد توجه علما و فقهاى شيعه قرار داشته و از معتبرترين اصول روايى شيعه به شمار مىآيد و روايات آن نيز در بسيارى از مجموعههاى روايى شيعه، مانند «بحار الأنوار» آمده و به آنها استناد شده است.
شيخ صدوق، درباره انگیزه نگارش اين كتاب مىگويد: «امرى كه موجب گشت تا اين كتاب را به رشته تحرير درآورم، اين بود كه ديدم برخى از مخالفين به علماى شيعه نسبت تشبيه و جبر مىدهند. دليل آن هم رواياتى بود كه در كتابهاى شيعه ديده بودند و با ناآگاهى از معانى و تفسير آنها، معنايى غلط براى آن بيان میكردند و با اين كار چهره مذهب ما را در برابر مردم زشت و ناپسند نشان مىدادند. من هم با قصد قربت به درگاه الهى، اقدام به نگارش اين كتاب در توحيد و نفى تشبيه و جبر نمودم».
