کَشفُ المُراد فی شَرحِ تَجریدِ الاِعتِقاد از کتاب‌های کلامی شیعه، اثر علامه حلی به زبان عربی. این کتاب را نخستین و بهترین شرح بر کتاب تجریدالاعتقاد، نوشته خواجه نصیرالدین طوسی می‌دانند. کشف‌المراد از مباحث فلسفی، همچون وجود و ماهیت آغاز می‌شود و سپس دوره‌ای از اصول عقاید مذهب امامیه را از توحید تا معاد بیان می‌کند.
این کتاب جزو متون درسی حوزه‌های علمیه است و شرح‌ها و حاشیه‌های بسیاری بر آن نوشته شده است.
نویسنده
حسن بن یوسف بن مطهّر حلّی (۶۴۸-۷۲۶ق) معروف به علامه حلی، از فقیهان و متکلمان قرن هشتم قمری است.[۱] او کتاب‌های بسیاری در علوم مختلف، از جمله فقه، اصول، عقاید، فلسفه و منطق نوشته است.[۲] ازجمله آن‌ها مَناهِج الیقین فی اصول الدین، کشف‌المراد، نهج الحق و کشف الصدق، باب حادی عشر، خلاصة الاقوال فی معرفة الرجال و الجوهر النضید است. او را نخستین کسی می‌دانند که به علت فضل و دانش بسیارش، آیت الله خوانده شد.[۳] مناظرات و آثار او موجب گرایش سلطان محمد خدابنده به تشیع و رواج مذهب شیعه در ایران شد.[۴]
انگیزۀ تألیف
علامه حلی در مقدمه کشف‌المراد، انگیزه‌اش از نگارش کشف المراد را توضیحِ مسائل مبهم تجرید الاعتقاد اثر خواجه نصیرالدین طوسی ذکر کرده است. چرا که به گفته او کتاب تجریدالاعتقاد با آنکه همه مسائل کلامی را در بر گرفته و معانی بسیاری در خود جای داده است، اما متنی بسیار خلاصه دارد. این سبب شده است که طالبان علم از فهم معانی آن ناتوان باشند.[۵]
اهمیت کتاب
کشف‌المراد از متون درسی حوزه‌های علمیه است و عالمان برای آن اهمیت ویژه قائل‌اند.[۶] گفته‌اند این کتاب از دو جهت بر دیگر شرح‌های تجریدالاعتقاد برتری دارد: یکی آنکه نخستین شرح آن است و دیگر آنکه نویسنده‌اش شاگرد نویسنده تجریدالاعتقاد بوده است.[۷]
به‌گفته حسن حسن‌زاده آملی مصحح کتاب، تجریدالاعتقاد اصل کتاب‌های کلامی و پیشگام آن‌ها و کشف‌المراد نخستین و بهترین شرح آن است.[۸] او از فاضل قوشچی هم نقل کرده است که اگر کشف‌المراد نبود، تجریدالاعتقاد به‌درستی فهمیده نمی‌شد.[۹] آقابزرگ تهرانی نویسنده الذریعه هم به‌نقل از شمس‌‌الدین اصفهانی، از شارحان تجریدالاعتقاد نوشته است اگر کشف المراد نبود، کسی نمی‌توانست تجریدالاعتقاد را شرح دهد.[۱۰]
محتوا و ساختار کتاب
کشف‌المراد هم از مباحث فلسفی محض، همچون وجود و عدم و ماهیت بحث کرده و هم دوره‌ای از مباحث کلامی را از توحید تا معاد مطرح کرده است. این کتاب از شش بخش تشکیل شده که هریک «مقصد» نام گرفته‌اند. برخی از بخش‌ها از چند فصل تشکیل شده و ذیل هریک مسائل مختلفی مطرح شده است:
- امور عامه: شامل سه فصل: وجود و عدم، ماهیت و لواحق آن، علت و معلول.
- جواهر و اعراض: شامل پنج فصل: جواهر، اجسام، سایر احکام اجسام، جواهر مجرد، اَعراض.
- اثبات آفریدگار: شامل سه فصل: وجود خدا، صفات خدا، افعال خدا.
- نبوت: در این بخش، هفت مسئله درباره نبوت مطرح شده است؛ ازجمله: ضرورت بعثت، ضرورت عصمت، راه شناخت صدق پیامبر و نبوت حضرت محمد(ص).
- امامت: در این بخش، نُه مسئله بیان شده است؛ مانند وجوب نصب امام بر خدا، ضرورت عصمت امام، ضرورت افضل‌بودن امام، ضرورت وجود نص بر امام، امامت بلافصل علی بن ابی‌طالب بعد از پیامبر(ص)، افضل‌بودن امام علی(ع) از دیگر صحابه و امامت سایر امامان دوازده‌گانه.
- معاد: این بخش شامل شانزده مسئله است که برخی عبارت‌اند از: امکان آخرت، معاد جسمانی، احباط و تکفیر، شفاعت، توبه و عذاب قبر.[۱۱]
