المعجم في فقه لغة القرآن و سر بلاغته، به سرپرستی محمد واعظزاده خراسانی و با همکاری گروهی از محققین و اساتید زبان عرب در 24 جلد به رشته تحریر درآمده است. این کتاب، دائرةالمعارفی جامع و تحقیقی درباره قرآن است که همه مزیتهای کتابهای متقدمان و متأخران را به همراه مطالبی نو و ابتکاری در بر دارد.
هدف از تألیف کتاب، ایجاد یک دائرةالمعارف درباره قرآن است که دارای مطالبی درباره غریب القرآن، مفردات القرآن، متشابه القرآن، معانی القرآن و جنبههای دیگر مربوط به فصاحت و بلاغت و اعجاز قرآن باشد؛ لذا این کتاب را از جهتی میتوان جزو کتابهای غریب القرآن یا مفردات قرآن شمرد و از جهت دیگر، جزو کتابهای اعجاز قرآن.
این کتاب، مقدمهای طولانی دارد. در این مقدّمه – که هنوز انتشار نیافته است – جریان «فقه اللّغة» و دگرگونیهای تاریخی آن بهطور مشروح بیان شده است؛ سپس به علوم قرآنی و انواع و اقسام آن پرداخته میشود، که در مقدمه مختصر کتاب به فهرست مطالب آن در 20 عنوان اشاره شده است.
ترتیب کتاب و موادّ اصلی آن، بهترتیب حروف تهجّی سه حرف اوّل آن میباشد؛ بهجز اعلام که برحسب تلفّظ آنها مرتب شده است؛ لذا این معجم با کلمه «آدم» شروع شده است؛ برخلاف سایر فرهنگهای قرآن که آن را در ذیل کلمه «اَدَم» آوردهاند