کتاب «امید به رحمت الهی»

حبیب الله فرحزاد( -۱۳۴۱)، پژوهشگر دینی است. در بخشی از کتاب به نام «از بدترین گناهان» می‌خوانیم: «یأس از بدترین گناهان است. حمید بن قحطبه یکی از کارگزارهای مأمون بوده است. شخصی می‌گوید: به دیدن حمید بن قحطبه رفتم. ماه مبارک رمضان بود. دیدم دارد روزه‌خواری می‌کند. روزه‌خواری گناه بزرگی است. کفّاره دارد. پرسیدم: چرا روزه می‌خوری؟ گفت: به خاطر این‌که من از آمرزش الهی مأیوس هستم. می‌دانم خدا من را نمی‌آمرزد. گفتم: چرا؟ گفت: من چندین نفر از سادات و بنی هاشم را به دستور هارون اعدام کرده‌ام. قاتل هستم، آن هم قاتل فرزندان پیغمبر. و این جرم بسیار سنگینی است. چون‌ این جنایت به دست من انجام گرفته است، دیگر قابل آمرزش نیستم. برای چه روزه بگیرم؟ برای چه نماز بخوانم؟ بعضی می‌گویند: ما در دام گناهانی گرفتار شده‌ایم، آیا ممکن است از چنین وضعی بیرون بیاییم؟ آیا ممکن است خدا ما را بیامرزد؟ برای آن‌ها این حدیث، خیلی قشنگ است. این شخص می‌گوید: من خدمت علی بن موسی الرّضا(ع) رفتم و جریان حمید بن قحطبه را برای ایشان تعریف کردم. گفتم: ایشان روزه‌خواری می‌کرد و مجوّز آن هم این بود که خدا من را نمی‌آمرزد. حضرت رضا(ع) فرمودند: «گناه این‌که می‌گوید خدا من را نمی‌بخشد و از رحمت خدا مأیوس است، از گناه کشتن سادات بالاتر است.» این نکتۀ مهمی است. یعنی حتّی اگر دست کسی به خون سادات هم آمیخته باشد، باز قابل برگشت است. نباید ناامید باشد. این‌که بگوییم خدا من را نمی‌آمرزد، یا توان آمرزش را ندارد، این‌ گناه از کشتن انسان‌ها بالاتر است».