شب بود، مهتاب مى تابید، من در مدینه بودم و پشت پنجره هاى بقیع ایستاده بودم. هواى دلم بارانى شد.
به یاد آوردم که دیگران مرا شاگرد امام صادق(ع) مى خوانند، حتماً مى دانى مردم به کسانى که در حوزه علمیّه درس مى خوانند «شاگرد امام صادق(ع)» مى گویند. بیست سال مى شد که من در حوزه علمیّه بودم، به راستى من براى معرّفى امام صادق(ع) چه کرده ام. این سؤالى بود که آن شب از خود پرسیدم.
آن شب تصمیم گرفتم وقتى به وطن خود بازگشتم، کارِ تحقیق را آغاز کنم و در مورد زندگى امام صادق(ع) کتابى بنویسم.
مى دانستم هر کسى توفیق ندارد براى اهل بیت(ع) قلم بزند، براى همین از خداى مهربان خواستم تا توفیق این کار را به من عنایت کند.
اکنون خدا را شکر مى کنم که به آرزوى خود رسیده ام و این کتاب مهمان دستِ مهربان شماست.
