سه رساله عربی «الإنسان قبل الدنيا»، «الإنسان في الدنيا» و «الإنسان بعد الدنيا» اثر علامه سید محمدحسین طباطبایی است
سبک مرحوم علامه در این رسائل، سبک خاصی است. بنای اصلی هر سه رساله بر اختصار و ایجاز تام است؛ لذا گاه دیده میشود که تقریب بسیاری از مطالب و نحوه استفادههای قرآنی بهعهده خواننده گذاشته میشود. این سبک بهوضوح دقت و صبر بیشتری را میطلبد و نمیتوان آن را با بسیاری کتابهای دیگر در این زمینه قیاس کرد. مترجم گرچه به قصور خود در کار ترجمه مذعن است، ولکن انصاف باید داد که دشواری این ترجمه نه به این جهت راجع است، که عمدتاً ناشی از سبک خاص مصنف آن است. حق آن است که در بعضی موارد ایجاز بهحدی است که باید آن را مخل دانست. مترجم که در حد بضاعت خود به جستجو از فهم مطالب کتاب و تحلیل مضامین آن برآمده بود، اگر میخواست آنچه را که دخیل در فهم عبارات کتاب میداند به متن بیفزاید، متن حاضر از صورت ترجمه خارج میشد و استناد آن به مصنف کتاب دشوار؛ لذا مترجم تصمیم بر آن گرفت که در حد وسع توضیحاتی را بهصورت تعلیقه به متن بیفزاید، تا شاید بعضی را ممدی باشد و در بعضی موارد هم که انتقاداتی به ذهن قاصر وی رسیده بود، در تعلیقات متذکر شد. نویسنده خود نیز به بنای بر اختصار و ایجاز اشاره کرده است: «باید دانست ابحاثی که در معاد مطرح میشود دامنهای بس وسیع دارد که تدبر در آیات قرآنیه و بیانات وارده در مبدأ و معاد این نکته را روشن میسازد، ولکن ترجیح اختصار مانع آن بود که بیشتر از آنچه در فصول سابقه انجام گرفته، در اطراف مطالب غوری نماییم. علاوه آنکه بسط بیشتر کلام در نزد جویندگان میسر و میسور نیست، ولذاست که در این سنخ مطالب، اشارات بر عبارات غالب است و ازهمینروی هم، روش این رساله را از دیگر رسائل متقدمه متمایز ساختیم
در مورد روایات، به صرف آوردن ترجمه بسنده شده و متن اصلی روایات همه به تعلیقات محول شده است. در مورد آیات کار برعکس شده، آیات در متن و ترجمه در پاورقی قرار داده شده است. ترجمه آیات عمدتاً برگرفته از ترجمه مرحوم الهی قمشهای است، مگر در چند مورد که بهتناسب متن در آن تغییری صورت گرفته است
