این جنگ فقط درباره مرگ نیست، بلکه جنگی برای غیرممکن‌کردن زندگی است. صهیونیست‌ها نه‌تنها قصد نابودی فلسطینی‌ها را دارند، بلکه آینده آن‌ها را نیز هدف گرفته‌اند.

رژیم صهیونیستی در برابر چشم جهانیان که به‌طرز عجیبی سکوت کرده‌اند، هر روز مرزهای جنایت و وحشیگری را جابه‌جا می‌کند.

احمد ابسئیس، نویسنده و حقوقدان فلسطینی‌تبار، در گزارشی تکان‌دهنده نوشته است که از نگاه اشغالگران صهیونیست، مادربودن یک زن فلسطینی جرمی نابخشودنی و مستوجب مرگ است.

او روایت می‌کند که چگونه مادری پس از ۹ سال تلاش برای بچه‌دارشدن، فرزند دوساله‌اش، عُمر، را در یک حمله هوایی در خان‌یونس از دست داد. مادر التماس می‌کرد که جسد کودکش را در سردخانه نگذارند، چون او تحمل سرما را ندارد.

در نسل‌کشی غزه که از اکتبر ۲۰۲۳ آغاز شد، بیش از ۲۰ هزار زن و ۱۵ هزار کودک کشته شده‌اند. این آمار نشان می‌دهد که اسراییل نه‌تنها فلسطینی‌ها را می‌کشد، بلکه آینده آن‌ها را نیز نابود می‌کند.

در ۱۵ مه، فلسطینی‌ها روز «النکبه» را گرامی می‌دارند؛ روزی که یادآور ازدست‌دادن خانه و سرزمینشان در سال ۱۹۴۸ است. امروز بیش از هر زمان دیگری روشن است که این فاجعه یک رویداد تاریخی نیست، بلکه فرآیند ادامه‌داری برای نابودی فلسطینی‌هاست.

این نسل‌کشی تنها به کشتار کودکان محدود نمی‌شود، بلکه دسترسی زنان به خدمات بهداشتی و زایمان را نیز هدف گرفته است. بخش‌های زایمان بسته شده‌اند، مراقبت از نوزادان تقریباً ازبین‌رفته و هزاران جنین در کلینیک‌های باروری کشته شده‌اند. یونیسف از افزایش ۳۰۰ درصدی سقط‌جنین خبر داده است. در ژانویه امسال، هشت نوزاد براثر سرمای شدید جان باختند.

نابودکردن توانایی تولیدمثل، یعنی پاک‌کردن آینده یک ملت.

فلسطینی‌ها امروز مجبورند در یک مکان زندگی کنند، زایمان کنند و فرزندانشان را به خاک بسپارند. حملات مداوم به کودکان، والدین را در ترس دائمی نگه داشته است. یک پدر فلسطینی می‌گوید: «این مانند قیامت است. باید از فرزندانمان در برابر حشرات، گرما و بمباران‌های بی‌پایان محافظت کنیم. آب تمیز و سرویس‌های بهداشتی وجود ندارد. اینجا احساس می‌کنی کمتر از یک انسان هستی.»

نسل‌کشی فقط کشتن فلسطینی‌ها نیست، بلکه نابودی شرایط زندگی آن‌هاست.

وزیر کشاورزی اسراییل، آوی دیختر، در روزهای اول جنگ گفت: «ما در حال گسترش نکبت غزه هستیم. نکبت غزه ۲۰۲۳. این‌طوری تمام می‌شود.»

جزئیات تلفات زنان و کودکان هولناک است. در فهرست کشته‌شدگان غزه، ۲۷ صفحه اول فقط به نام کودکان زیر یک سال اختصاص دارد. هر روز به‌طور میانگین ۳۷ مادر کشته می‌شوند و در ۱۹ ماه گذشته، اسراییل روزانه ۳۰ کودک را به قتل رسانده است.

حداقل ۵۰ هزار زن باردار بدون دسترسی به خدمات پزشکی هستند. زنان در زیر آوار یا چادرها، بدون بی‌هوشی زایمان می‌کنند. بزرگ‌ترین کلینیک باروری غزه که ۳ هزار جنین در آن نگهداری می‌شد، بمباران شد. بخش‌های زایمان هدف قرار گرفته‌اند و انکوباتورها به‌علت کمبود سوخت خاموش شده‌اند. در برخی موارد، پزشکان مجبور به انجام هیسترکتومی‌های غیرضروری شده‌اند تا از گسترش عفونت جلوگیری کنند، زیرا آنتی‌بیوتیک و تجهیزات استریل وجود ندارد.

کنوانسیون نسل‌کشی، هر اقدامی که مانع تولد در یک گروه شود را نسل‌کشی می‌داند. همچنین کنوانسیون ژنو از زنان باردار حمایت ویژه می‌کند و اشغالگران موظف به تأمین غذا و خدمات پزشکی هستند. اسراییل همه این قوانین را نقض کرده است.

تخریب بیمارستان‌های غزه عمدی بوده است. یک هیئت سازمان ملل در مارس تأیید کرد که اسراییل زیرساخت‌های بهداشتی را هدف قرار داده است.

زنان باردار در غزه تحت تأثیر فسفر سفید، ضربه‌های روحی و گرسنگی، سقط‌جنین می‌کنند. دینا هانی، که ۹ ماهه باردار بود، پس از اصابت بمب فسفر سفید نزدیک پناهگاهش، جنین مرده به دنیا آورد. هدیل اسماعیل اشبیحات، که هشت ماهه باردار است، روزانه فقط با یک بشقاب برنج زنده می‌ماند و می‌گوید: «هیچ‌چیز برای فرزندم وجود ندارد، حتی آب.»

اگر نسل‌کشی یعنی نابودی شرایط بقای یک گروه، پس دیگر چه چیزی برای بحث باقی می‌ماند؟

سیستم بهداشتی غزه فروپاشیده است. بیمارستان‌های الشفاء، ناصر، العودا، دوستی ترکیه و تخصصی کویت بمباران شده‌اند. تا دسامبر ۲۰۲۴، فقط ۱۷ بیمارستان از ۳۶ بیمارستان غزه تا حدی فعال بودند. یک پرستار آمریکایی گفت: «هیچ جای امنی در غزه وجود ندارد.»

قوانین بین‌المللی از زنان و کودکان حمایت می‌کند، اما اسراییل نه‌تنها بیمارستان‌ها، بلکه منابع آب، نانوایی‌ها، مدارس و گورستان‌ها را نیز نابود کرده است. سازمان بهداشت جهانی گزارش داده که ۹۵ درصد زنان باردار و شیرده در غزه با گرسنگی مواجه‌اند. گرسنگی به سلاح جنگی تبدیل شده است. از آغاز ماه رمضان در مارس، ورود کمک‌های انسان‌دوستانه به غزه کاملاً قطع شده است.

۸۰ درصد زیرساخت‌های غزه نابود شده و ۳۷ میلیون تن آوار جایگزین خانه‌ها، کلینیک‌ها و مدارس شده است.

هند رجب، دختر ۶ ساله‌ای که تنها بازمانده حمله به خودروی خانواده‌اش بود، ساعت‌ها میان اجساد پنهان شد. او گفت: «همه‌ی اطرافیانم مرده‌اند. من خیلی می‌ترسم.» آمبولانسی که برای نجات او فرستاده شد، بمباران گردید و جسد سوخته‌اش روزها بعد پیدا شد.

در کرانه باختری نیز کودکان در ایست‌های بازرسی کشته می‌شوند. اسراییل تنها کشوری است که کودکان را در دادگاه‌های نظامی محاکمه می‌کند. در سال ۲۰۲۳، نیروهای اسراییلی حداقل ۱۱۱ کودک فلسطینی را در کرانه باختری کشتند.

زنان فلسطینی همیشه می‌دانستند که زایمان در سایه مرگ چه معنایی دارد. در سال ۱۹۴۸ مورد تجاوز و تبعید قرار گرفتند. در انتفاضه اول، وقتی مردان زندانی شدند، آن‌ها مقاومت را حفظ کردند. امروز در سال ۲۰۲۵، آن‌ها برگ‌ها را می‌جوشانند تا کودکانشان را سیر کنند و زیر بمباران به نوزادانشان شیر می‌دهند.

غزه تبدیل به رحمی خالی شده است؛ جایی که تولد حکم اعدام دارد و مادربودن یعنی هدف قرارگرفتن. جهان تنها تماشاچی این فاجعه است، گویی مرگ فلسطینی‌ها یک مسئله انتزاعی است. اما عُمر انتزاعی نبود. او یک نام داشت. او نمی‌توانست سرما را تحمل کند.

لینک کوتاه مطلب : https://ofoghandisha.com/?p=49715

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

آخرین مطالب