برخی منابع، داستانی از دوران کودکی امام جواد(ع) و برخورد ایشان با مأمون را ذکر کرده‌اند: محمّد بن طلحه نقل می‌کند که یک سال پس
عمر کوتاه، اما پربرکت و البته پرحادثه امام جوادعلیه السلام و وقایعی که در مدت کوتاه امامت ایشان رخ داده – که تمامی آنها دلالت
حضرت امام جواد ـ علیه السّلام ـ در دهم ماه رجب سال ۱۹۵ هـ.ق در شهر مدینه دیده به جهان گشود[۱]. رحلت آن بزرگوار در
وقتى مامون امام رضا (ع) را به خراسان احضار کرد، حضرت جواد (ع) با پدرش به آن دیار نرفت و چون پدر بزرگوارش وفات یافت
در سنت برخی از معصومان و رهبران دینی مسایلی وجود دارد که از اسرار الهی بوده و شناخت آن مشکل است، مانند کشتن کودکی توسط
تنها از دو نفر از پسران امام جواد (ع) نسلی به جا مانده است؛ امام هادی و موسی مبرقع. در منابع انساب نیز بر همین
آه و فغان ز جور و جفا، حضرت جواد از زهر کین فتاد ز پا، حضرت جواد در سن نوجوانی و بی یار و اقربا
مولای جود ، حضرت ابن الرضا سلام ای آشنای هر دل درد آشنا سلام باب المراد من در دولتسرای تو بسته دلم دخیل به لطف
بی تو به زندان غم هیچ نجنبم ز جا زلف تو زنجیر کرد موی به موی مرا کس به کدامین امید از تو دلی خوش
به لب ترنّم نامِ جواد باید داشت که پشتوانه به روز معاد باید داشت جز آب تشنه لبان را که دست می‌گیرد به جز تو
بسته ام دل را به آقایی که خیلی آشناست حامی اِبنُ السبیل و یاورِ هر بینواست نهمین خورشیدِ تابان ست در عرشِ خدا نهمین آئینه
شعری می‌خوانیم از محمدحسین ملکیان که در مدح و منقبت امام جواد علیه السلام سروده شده است: جهان را می‌شناسد، لحظۀ غمگین و شادش را