سخن ز حبل الهی و بانگ «وَ اعتَصِمُو»ست
حقیقتی که هدایت همیشه زنده به اوست
حقیقتی که همه انبیا از آن گفتند
به امت خود از آن چشمۀ روان گفتند
حقیقتی که از آن، طاعتی فراتر نیست
حقیقتی که اساس شریعت نبوی‌ست
برادریم همه، در پناه پیغمبر
کدام نعمت از این نعمت است بالاتر؟…
اگر که خواهی از آن ذات، رحمتی ازلی
برای وحدت امّت بکوش، مثل علی
علی ستارۀ صبرش، شبی افول نداشت
و حرف‌های عجولانه را قبول نداشت
علی پس از جمل آیا پی قیام گرفت؟
مگر ز همسر پیغمبر انتقام گرفت؟
علی اگر چه به سینه بسی جراحت داشت
در ازدحام صفوف نماز، شرکت داشت…
علی کجا سر بازار ظلم، حجره گرفت؟
مقدسات که را یک به یک به سخره گرفت؟
علی که در سخنش لحن ناگوار نبود
علی که اهل سخن‌های نیش‌دار نبود…
علی نگفت و به نام علی چه‌ها گفتند
به جان حضرت او یک به یک خطا گفتند…
بسا مرید علی‌اند و کارشان شوم است
علی هنوز در این روزگار مظلوم است
جنایتی‌ست به نام علی جفا کردن
زبان به یاوه و حرف سخیف وا کردن
جنایتی‌ست جهان را به چوب خود راندن
هر آن‌که گفت ز وحدت «خلیفه‌ای» خواندن!
هر آن‌که گفت ز وحدت منافقش خواندن
برای هَدم برائت، موافقش خواندن…
کجا کس از طمع خام، شیعه خواهد شد؟
کجا به یاوه و دشنام شیعه خواهد شد؟
به‌هوش باش که طرد و تنش برائت نیست
اسائۀ ادب و سرزنش برائت نیست…
برادر! این دل پر زخم را مداوا کن
بیا به خاطر مولا کمی مدارا کن
برادرم، سخن از «اتحاد» باطل نیست
چنان که «روزه» و «حج» و «جهاد» باطل نیست
اگر میان من و تو هنوز مهر و وفاست
به نص آیه «اَلمؤمنون اِخوَه» به پاست
برادر! آن نفس مهرپروری چه شده‌ست؟
به من بگو که حقوق برادری چه شده‌ست؟
چه شد که بانگ به صلح و صفا زدن عار است؟
تو را به نام برادر صدا زدن عار است؟
بگو به امت پیغمبر این سخن دائم:
روایت است که «اَلمُسلِمُ اَخُ المُسلِم»…
از آن بترس که خوبان پی ستم افتند
برادران مسلمان به جان هم افتند
به افتراق زمان، افترا به هم بزنند
به نام حق علی، پشت پا به هم بزنند…
چنان مگو که کلامت به خصم، خانه دهد
به دست ظالم تکفیریان بهانه دهد
سکوت کن، نه سکوتی که گوشه‌گیر شوی
به دست ظالم جبر زمان اسیر شوی!
نه هر که اهل سکوت است بی‌گمان خفته‌ست
که در سکوت هزاران هزار ناگفته‌ست
برادرم، سحری با دلم موافق باش
بیا و پیرو راه امام صادق باش
که بر فضیلت او دست مدعا نرسد
«به حُسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد»…
