سالهاست که شعار وحدت، مورد استفاده جمع کثیری از محققین، اندیشمندان و مسئولین است. با این وجود، متأسفانه تاالآن هیچ راهکار جامعی که عمیق و کاربردی باشد، تدوین نشده. همین عدم شفافیت، باعث شده که چه کسانی با سردرگمی به گمراهی ها و ناامیدی ها برسند.
در این بین هر یک از راهکار ها نقاط قوت و ضعف خاص خودش را دارد. از جمله راه کار های می‌توان پرداخت به:
راهکار اول:
توجه به وضعیت فعلی مسلمانان: از جمله مهمترین مظاهر آن مقابله در برابر دشمن و تهدید مشترک است. با این حال، این مسئله علی رغم کارائی اش، ما را به وحدت لالله و هدف والا سوق نمی‌دهد.
راه کار دوم:
تاکید بر مشترکات از جمله اصول دین، حج، سیره نبوی و…. اگر چه این شیوه بسیار مفید است و جلوی تکفیر ها و ریختن خون های به ناحق را می‌گیرد اما از مهمترین مشکلاتش نادیده گرفتن اختلافات است.
راه کار سوم:
بررسی علمی اختلافات. این روش معتقد است که نباید منشأ تنش را نادیده گرفت و باید مستقیم با آن روبه رو شد. به دلیل منابع واحد در مذاهب و منطق نهفته در مذاهب مسیر بسیار آسان تر است. یکی از مشلکات این کار هم باز بودن باب اجتهاد و تشویق دین به پویایی اجتهاد است. بدین گونه که هر مجتهد به هر نظری که می‌رسد همان برایش حجیت دارد و کسی به اینکه او به علمش عمل کند خرده نمی‌گیرد. پس خیلی از اختلافات فقهی عملا غیر قابل حل است. در ضمن احتمال تشدید اختلافات با پرداختن به مسائل هزار ساله است.
برای مطالعه‌ی بیشتر می‌توانید مقاله «آسیب شناسی راهکار های تقریب مذاهب و وحدت اسلامی» را بخوانید:
