«دروس فی الکفایة»، اثر عربی غلام علی محمدی بامیانی، در تشریح و توضیح «کفایة الاصول» است که در سال ۱۴۱۹ ق، نوشته شده است.
نویسنده، به علت مشاهده استقبالی که در حوزه‌های علمیه از اثر وی با عنوان «دروس فی الرسائل» شده بود، اقدام به تالیف اثری با همان روش و اسلوب در شرح کفایه کرده است.
مطالب در هفت جزء و هر جزء در یک جلد، ارائه شده است.
شارح پس از اشاره به کلام مصنف، مطالبی را که به نظر وی، نیاز به توضیح و بحث داشته، به صورت مفصل و در برخی از موارد با بررسی اقوال مختلف، تشریح کرده و در پایان هر مبحث، به خلاصه‌ای از کلام مصنف اشاره نموده است.
قلم شیوای وی، باعث شده است تا ضمن بررسی جوانب مختلف هر بحث و پرداختن به زوایای گوناگون هر مسئله، مطالب از اطناب ممل و ایجاز مخل، تا حدی به دور باشد.
جزء چهارم
جزء چهارم، مختص به بررسی امارات معتبر شرعی و عقلی می‌باشد. نویسنده، پس از توضیح این نکته که بحث قطع، بیشتر شبیه مسائل علم کلام است تا مباحث علم اصول، به حجیت قطع و طریقیت آن به واقع، تاکید و به نکاتی پیرامون آن اشاره کرده و آنها را توضیح داده است از جمله:
۱. وجوب عمل بر وفق قطع؛
۲. قطع، موجب استحقاق عقوبت در صورت مخالفت با آن خواهد شد؛
۳. اقسام قطع؛
۴. قطع قطاع و حجیت یا عدم حجیت آن و…
وی، معتقد است که علم اجمالی، دارای اقتضای حجیت بوده و بر عکس، اماره غیر علمیه، اقتضای حجیت ندارد و لذا امکان تعبد به چنین اماراتی را بررسی و به اشکالات تعبد به آن، اشاره کرده است.
در ادامه، حجیت ظواهر و تفصیل بین مقصودین به افهام و غیر آنها و جواب مصنف به ادله اخباریون بر عدم حجیت ظواهر کتاب، بررسی و پس از بحث از حجیت یا عدم حجیت قول لغوی و فرق بین حکمت و علت، نحوه حجیت اجماع کاشف از قول معصوم علیه‌السّلام، شهرت فتوائیه و حجیت خبر واحد و استدلالات بر آن، مفصلا بررسی شده است.
