1. عواطف ما نیازمند مدیریت جدّی است تا از پیشرفت های فردی و معنوی بازنمانیم. زمانی که شعله های هدفی مهم مانند قرب به خداوند در جان ما روشن می شود، باید برای عبور از هرچه جز اوست، آماده باشیم و فقط به مقصد نهایی فکر کنیم.
2. احساسات نیازمند تعریف سلسله مراتبند تا اولویت ها مشخص و میزان وابستگی خاطرها نیز آشکار شوند. با درجه بندی احساسات و عواطف، خداوند در بالاترین مدار تعلق قرار خواهد گرفت و هر آنچه دستور خداوند و در مسیر بندگی او باشد، در دیگر جایگاه ها درجه بندی می شوند.
3. فردی که از محبت و توجه خداوند سرشار باشد، قدرت مهرورزی اش به دیگران بیشتر خواهد بود. آنکه منبع عاطفی اش از مهر خداوند پر شده است، پویایی عاطفی و جوشش مهرمندانه او به دیگران، کاملاً متفاوت خواهد بود.
4. اگر موضوع محبت مهم باشد، تمام مسائل مرتبط با آن نیز مهم و نیازمند تأمل خواهند بود؛ هر چند که به ظاهر خوشایند فرد نباشد. زمانی که فردی در مقام خلیل خداوند است، عبور از فرزند، ایجاد آمادگی برای اجرای دستور خداوند در همه موقعیت ها، و نیز داشتن نهایت رأفت به کسی که موضوع آزمون اوست، دیده می شود.
5. عید قربان، جشن عبور از خودخواهی ها و تعلق هایی است که اجازه تعالی به انسان ها نمی دهند. اگر زندگی دنیا آزمایشی برای بندگان است، پس برای قبولی در کنکور خداوند هم همیشه باید آماده باشیم تا سربلندی و سعادت ماندگار را نصیب خود کنیم.
6. هرچه مقام های معنوی انسان ها برتر باشد، امتحان خداوند هم دشوارتر خواهد بود؛ همچنان که برای گرفتن مدرک دکتری، آزمونی سخت تر از کارشناسی پیش روی خود می بینیم.
