بعضی می‌گویند: روز عاشورا روز شادی و مسرت اهل‌بیت (ع) است؛ زیرا روز كامیابی و ظفر و وصال امام حسین(علیه السلام) و اصحاب آن حضرت به پروردگار متعال است، و تأسف و سوگواری ما ناشی از جهل به مقام شامخ آن حضرت و محبت و دلبستگی ما به دنیاست. این نظر تا چه اندازه صحیح است؟
أَلسَلامُ عَلَیْكَ یا أَبا عَبْدِ اللهِ الْحُسَیْنِ وَعَلَى الْأَرْواحِ الَّتی حَلَّتْ بفِنائِكَ.
قالَ الرِّضا(علیه السلام) : «إِنَّ یَوْمَ الْحُسَیْنِ أَقْرَحَ جُفُونَنا، وَأَسْبَلَ دُمُوعَنا… أَوَرثَتْنَا الكَرْبَ وَالْبَلاءَ إلی یَوْمِ الْإِنْقِضاءِ، فَعَلی مِثْلِ الْحُسَیْنِ فَلْیَبْكِ الْباكُونَ، فَإِنّ الْبُكاءَ عَلَیْهِ یَحُطُّ الذُّنُوبَ الْعِظامَ».[1]
[1]. حضرت امام‌رضا(علیه السلام) فرمود: «به‌درستی‌كه روز حسین(علیه السلام) چشمان ما را مجروح ساخت و اشك‌های ما را جاری كرد … تا همیشه غم و اندوه را ارثیة ما قرار داد. پس اشك‌ریختن گریه‌كنندگان بر مانند حسین(علیه السلام) ، گناهان كبیره را از بین می‌برد». صدوق، الامالی، ص190 – 191؛ ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ص169؛ ابنشهر‌آشوب، مناقب آل ابیطالب، ج3، ص238؛ ابن‌طاووس، اقبال‌الاعمال، ج3، ص28.
عظمت عاشورا
روز عاشورا، روز اوج ظهور كرامت انسانی، و بروز نهایت عظمت درجات معنوی است، و زبان و بیان ما از توصیف مجد، شرف، ایمان، عالی‌ترین مكارم اخلاق، صبر، استقامت، شجاعت، تسلیم، توكل، عزّت و مواضع جلیله‌ای كه در آن روز از حضرت سیدالشهدا(علیه السلام) ظاهر شد، عاجز و ناتوان است.
لَـوْلا صَوارِمُهُمْ وَ‌وَقْــعُ نِبالِهِمْ
قَدْ غَیَّرَ الطَعْـنُ مِنْهُمْ كُلَّ جارِحَةٍ
لَـمْ یَسْمَـعِ الْآذانُ صَــوْتَ مُكبِّرِ
سِوَی الْمَكارِمَ فی أمْنٍ مِنَ الْغِیَرِ[1]
أَشْهَدُ أَنَّهُ(علیه السلام) بَذَلَ مُهْجَتَهُ فِی اللهِ حَتَّی اسْتَنْقَذَ عِبادَهُ مِنَ الْجَهالَةِ وَحَیْرَةِ الضَّلالَةِ؛[2]
همان طور كه گفته‌اید، این روز، روز افتخار و مباهات بر ملائكة مقربین است؛ روزی كه هیبت و عظمت آن از كوه‌های جهان، كهكشان‌ها و منظومه‌ها سنگین‌تر است، عقول عقلا را مات و حیران نموده، و همة دنیا را در برابر آن روحِ بزرگتر و پهناورتر از زمین و آسمان، خاضع نموده است؛ سزاوار است كه هر انسان آگاه و بلكه
همگان به این روز، افتخار نمایند، و بر خود ببالند؛ این با نگاه به عظمت موضع و موقف حضرت سیدالشهدا(علیه السلام) و آن ایستادگی بی‌نظیر در آن ایستگاه و حفظ موقعیت در برابر عواملی كه هریك می‌توانست بزرگ‌ترین تهمتنان جهان را به قبول شكست و تسلیم وادارد، سراسر افتخار و عظمت است.
[1]. اگر شمشیر آتش‌بار و تیراندازی آنان نبود، گوش‌ها هرگز صدای تكبیر را نمی‌شنیدند؛ طعن نیزه‌ها همه جوارح آنها را تغییر داد جز مكرمت‌های آنان كه از هر تغییری در امان بود.
[2]. شهادت می‌دهم كه او – حسین(علیه السلام) – خون خویش را در راه خدا بذل كرد تا خواهان آن باشد كه بندگان خدا از جهالت و سرگردانی در گمراهی نجات یابند.
روز مصیبت‌های جانكاه
در‌عین‌حال، ما از سوی اهل‌بیت^ وظیفه داریم كه این طغیان بزرگ كفار و شقاوت بی‌مانند دشمنان خدا و مصائب جانكاه غیر‌قابل‌تحملی را كه به سیدالشهدا(علیه السلام) وارد كردند، محكوم كنیم و تنفر و بیزاری خود را از مرتكبین این واقعه اعلام نماییم، و بیشترین برنامه‌های سوگواری را در روز عاشورا و دیگر مناسبت‌ها اظهار كنیم، و بر سر‌و‌سینه بزنیم، نوحه بخوانیم، «اَللهُ أَكْبَرُ مَاذَا الْحَادِثُ الْجَلَلُ»[1] بگوییم، و همان طور كه زینب كبری، عقیلة‌القریش فرمود:
«لَیْتَ السَّمَاءَ أَطْبَقَتْ عَلَی الْأَرْضِ وَلَیْتَ الْجِبَالَ تَدَكْدَكَتْ، عَلَى السَّهْلِ»؛[2]
را تكرار كنیم، و «كاش آن زمان سرادق گردون نگون شدی» را بسراییم و هر‌چه می‌توانیم، تأسف خود را از آن مصائب بزرگ كه بر اهل‌بیت ع وارد شد اظهار كنیم و هروقت، آب می‌نوشیم بر حسین(علیه السلام) ، سلام و صلوات بفرستیم؛ این بر همه، هم سنت است و هم بزرگداشت. روز حسین(علیه السلام) مكتب است، مدرسه است، مذهب است، انسان‌ساز است، احیای دین است، محكوم كردن ظلم و ستم است و حمایت از حق و اسلام است.[3]
[1]. چیست این پیشامد بزرگ؟
[2]. ابن طاووس، اللهوف، ص73؛ مجلسی، بحارالانوار، ج45، ص54؛ بحرانی اصفهانی، عوالم‌العلوم، ص297. «ای كاش آسمان بر زمین می‌چسبید و ای كاش كوه‌ها بر دشت‌ها خرد می‌شد».
[3]. پاسخ به سؤالی پیرامون عاشورا، سوم ذی الحجةالحرام 1426 هـ.ق.
