خوشا کسی که عزیز و سعید می‌میرد
میان معرکه او روسپید می‌میرد
خوشا کسی که به دستش تفنگ و تسبیح است
رشید در دلِ میدان، رشید می‌میرد
نه زنده است که بس کوچک است قامت مرگ
به پیش مردیِ او، کی شهید می‌میرد؟
همیشه در دل تاریخ زنده است، مگر
کسی که عشق و بلا برگزید می‌میرد؟
نه نیست زنده‌تر از او که راه او زنده است
کسی که عشق نیا‌آفرید می‌میرد
نه نیست زنده‌تر از او که خشم توفان بود
عدوی سنگ که خون می‌مکید می‌میرد
کجاست خانۀ یحیا؟ نه، تا ابد در دل؟
مگر عزیز دل آیا شهید می‌میرد؟
